Wat je zegt ben je zelf

Wat je zegt ben je zelf…wat je zegt ben je zelf…(Met je kop door de helft, Met je kop door de muur, Ben je morgen lekker zuur)  zei ik vroeger als een kind me uitschold voor schele, uil of lange. Iets wat regelmatig gebeurde in de tijd van de lagere school. Ja,ook in die tijd werd er lustig op los gepest en voor sommigen waren het harde tijden weet ik nu. Ook werd me duidelijk gemaakt “woorden doen geen pijn” en ook dat gaf ik die pestkoppen wel eens terug. Gewoon omdat je niet wist hoe je er anders mee om moest gaan. Als je geslagen werd, dan deed dat pijn maar woorden vervlogen in de wind. Maar dat was natuurlijk allesbehalve waar. Sommige woorden deden wel degelijk pijn. Zoveel pijn dat je er de rest van je leven last van had. Ik bijvoorbeeld, ik haat mijn bril en ondanks dat ik nu volwassen ben en er logisch en rationeel naar kan kijken vermoed ik dat “de schele” een groot aandeel heeft in de negatieve lading die “bril”, over mij en mijn uiterlijk, bij me oproept. Ook stootte ik vaak dingen om en de keren dat ik gevallen ben zijn niet meer te tellen. Dit leverde me de labels “lomp” en “onhandig” op. Ook die labels hebben vaak bepaald hoe ik met dingen omga. De woorden “ik ben nu eenmaal een beetje onhandig/lomp” heb ik me vele malen horen uitspreken als excuus voor het ongemak. Ik werd lomp en onhandig door mijn eigen woorden. Achteraf bleken er allerlei oorzaken voor dit “onhandige” van mij. Slechtziendheid en hypermobiliteit. Maar toen ik daar achter kwam was het leed al geschied. De angst om voor schut te gaan verlamde mijn bewegingsvrijheid en maakte dat ik nooit gekozen werd in het groepje in de sporthal, sterker nog ik werd als laatste aan een van de twee groepjes opgedrongen. Het groepje dat de pineut was slaakte dan een gekwelde zucht van ergernis…”nee hé…niet die”. Met mij zouden ze immers nooit winnen. Ik kreeg een gloeiende hekel aan groepssporten. Ik werd wat ik “dacht” dat ik was. 

Tegenwoordig doorzie ik dat “wat je zegt ben jezelf” liedje. Wat ik tegen mezelf zeg is waar maar als een ander me uitscheld zegt dat iets over die ander. Vorige week werd ik nog vreselijk uitgescholden. Ik kwam een mevrouw tegen die ik helemaal niet ken, ik ben haar zelfs nooit eerder tegengekomen dat ik weet. Ze zag me aankomen en riep met een dramatische stem: “Daar komt ze hoor, de vrouw van lichte zeden. Je bent een hoer, een vieze vuile hoer”. Op mijn vraag of we elkaar kenden reciteerde ze weer: “Vrouw van lichte zeden…je bent een hoer, een hoer, dat ben je”. Heel even, en fractie van een seconde, daar ben ik eerlijk in, voelde ik boosheid omhoog komen. Maar al snel dacht ik dat deze vrouw toch behoorlijk ziek moest zijn om zo tegen een vreemde tekeer te gaan. Haar uitbarsting zegt iets over haar geestelijke toestand. Wat je zegt bèn jij. Misschien ben je boos, of in een psychose. Geen idee….Maar “iets” ben je zelf anders kan het niet uit je mond komen.

Een kennis noemde mevr.. S., ja die van de zwarte Piet, een “aandachts**** h**r”. De lange arm van facebook werkte razendsnel en blokkeerde hem tijdelijk. Hij had die pech, want ik zag veel van dergelijke reacties, anderen niet. Hij wordt nu in de gaten gehouden. Het zegt veel over hem, hij is boos over het onrecht dat hij voelt ten aanzien van zijn kindervriend en over ons cultuur feest. Maar mevr.. S. laat ook veel van haar frustraties zien in haar reacties. Wat ze zegt is zij ook zelf. Haar kinderpijn hoor ik ook door haar woorden heen en ze zorgt er nu wel voor om gehoord te worden.

Ik merk op dat er de laatste jaren toch wel héél erg veel gescholden wordt. Social Media neemt blijkbaar een barrière weg die we eerder nog wel hadden?. Voelen mensen zich veilig achter pc, telefoon of in een groep? Sommigen schelden er lustig op los in het kader van vrije meningsuiting. Ze slingeren woorden de ruimte in en niemand weet wat er mee aangericht wordt daar waar ze raken, ook al zegt geraakt worden weer heel veel over degene die geraakt wordt.

Als we aan die lijdende kinderen van weleer denken zouden we dan nog zo reageren? Of hadden we dan misschien iets meer compassie? 

Met je kop door de helft, met je kop door die muur, Ja dan ben je zeker wel zuur. 

©Marion