Voetstappen

Voetstappen

Helder

Helder

Schokkend nieuws

Schokkend nieuws

Mijn hart gestolen

Mijn hart gestolen

Ik zeg "Yes"Kort verhaal in 6 delen (van ieder 200 woorden)

Ik zeg "Yes" (Alle deeltjes)

Pech

Vanmorgen zat echt werkelijk àlles tegen.

Je hebt zo van die dagen, je kent ze wel. Zo’n dag die je voor de veiligheid maar beter in bed had kunnen doorbrengen en ik wenste nu dat ik dat vanmorgen besloten had. Het begon al met het uitslaan van de wekker. Met een flinke klap mepte ik hem, de tiende keer dat hij afging, boos uit. Door die ongecontroleerde beweging zwiepte mijn bril van het nachtkastje en verdween in de stofwolken onder mijn bed. Het koste me te veel moeite en tijd om die eronder uit te vissen nu. Dus ik besloot maar snel op te staan en struikelde zowat mijn bed uit. Mijn verkeerde been stond het eerst op en nou ja, dan is de toon natuurlijk gezet voor de rest van de dag.

Ik haastte me de badkamer in sprong onder de douche en griste mijn tandenborstel mee. Daarmee zou ik misschien een minuutje van de tijd die ik verspeeld had kunnen inhalen. Ik wilde gewoon eens een keer op tijd op mijn werk zijn vandaag. Ik stopte de tandenborstel in mijn mond en eeekkkhh… wat was dat nou weer? Ik keek nog eens goed naar de tube en wat denk je? Goed geraden hoor. Inderdaad. Gehaast spoelde ik mijn mond zoveel ik kon om die gruwelijk vieze smaak van mijn handcrème weg te krijgen. Dat kostte me weer een paar minuten extra. Haastige spoed is zelden goed zei mijn grootmoeder zaliger altijd. Ik geloof dat ze gelijk had. Daar leek het vandaag zeker op.

Met haar wijze woorden nog in mijn hoofd besloot ik het over een andere boeg te gooien en even rustig te gaan zitten met een boterhammetje en een kopje thee. Toch nog gehaast roerde ik net iets te fanatiek met het theelepeltje in mijn glazen kopje en ineens, pang, knapte het glas. De hete thee vormde al snel een plas op tafel en drupte op de grond. De onderzetter, mijn mobiel, de pen, alles lag te zwemmen in een hete plas van mijn favoriete karamelthee.

Ik bedacht me ineens dat ik nog moest tanken. Snel greep ik een pen om de pincode van mijn nieuwe pasje op de binnenkant van mijn pols te schrijven. Ik zou de boel maar de boel laten en snel vertrekken. Net op het moment dat ik mijn sleutels greep echt te gaan ging de deurbel. Welke idioot belde nou zo vroeg aan?
Ik opende de deur en staarde stomverbaasd naar de bloemen voor mijn neus. Ik luisterde naar de stem die zong: Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloriaaaa…

Verhip. Mijn verjaardag! Helemaal vergeten! Ik smeet de deur dicht en rende huilend terug naar boven.

©Marion2017

noot: Uitdaging februari. Kort verhaal met 10 verplichte woorden (blauw)

de Vlucht

Mijn vlucht vertrekt over 10 minuten. Druppeltjes versieren als kleine pareltjes mijn voorhoofd en langs mijn slapen voel ik pareltjes langzaam omlaag rollen, een donker spoortje achter latend als kort bewijs van de weg die ze afgelegd hebben. Nog even en dan kan ik weer normaal adem halen. Nu even op mijn tanden bijten met mijn kaken stevig op elkaar geklemd. Vergeleken bij de bergen die ik al bedwongen heb is dit maar een kleine heuvel. Als de deur zo meteen achter me sluit ben ik veilig en zal ik voortaan mijn nieuwe identiteit gebruiken. Maar nu zal ik mijn angst onder controle houden en focussen op mijn nieuwe leven. Ja, zo zal het gaan. Ineens voel ik een koele hand op mijn schouder, mevrouw….
Vluchten kan niet meer. Het is te laat. Een stem zegt: “U verliest uw sjaal”

©Marion2017

Alles anders (3)

Het was al woensdag. Nog een paar dagen te gaan. Hij was zo verschrikkelijk opgewonden nu, je kon het met een gerust hart fanatisch noemen. Hij kon nu niet meer stoppen en ging, met holle donkere ogen, verbeten door met zijn werk. Nu het project op zijn einde liep kon hij niet meer slapen, niet meer eten en alleen nog maar denken aan dat wat er bijna te gebeuren stond.

Het had geleken alsof zijn hart uit zijn lichaam getrokken werd destijds. De pijn was niet te bevatten geweest en leek vele malen groter dan hij dacht te kunnen dragen. Op het moment dat zijn kleine meisje de ogen sloot verwachtte hij dat ze gewoon, net als iedere andere avond, lekker zou gaan slapen. Toen het huis echter de volgende morgen stil bleef had de angst hem om het hart geslagen. En wat onmogelijk leek was gebeurd. Ook al had hij vele malen tegen zichzelf gezegd dat ze dan morgen, of misschien wel overmorgen, beslist toch wakker zou worden. Zijn kleine meisje was gewoon heel erg moe. Maar er gebeurde helemaal niets meer, ook al deed hij nog zo zijn best om een andere uitkomst met zijn denken af te dwingen. 

Zijn leven leek gestopt te zijn. Tot hij een artikeltje las over een printer waarmee je een huis kon printen. Een printer waarmee je alles kon printen wat je hartje begeerde, alle wensen konden, met de juiste ingrediënten, gewoon gefabriceerd worden. 
Bezeten had hij zichzelf een nieuw levensdoel gesteld en was beginnen te bouwen. Dag na dag en nacht na nacht. Hij was nog maar een schim van de man die hij eens was maar dat deerde hem niet. Hij moest en zou zijn project zo snel mogelijk afronden. En nu was het zover. Van pure opwinding maakte hij een sprongetje, terwijl hij trillend over zijn hele lichaam, het toch voor elkaar kreeg om op de startknop te duwen. Weldra zou hij zijn kleine lieve meisje weer in zijn armen kunnen sluiten.

©Marion2017

Alles anders (2)

Ohh...Ik was weer eens té laat opgestaan. Ja, mijn wekker had me keer op keer schreeuwerig gewaarschuwd maar ik wilde niet uit mijn heerlijke warme nestje komen. Al die verplichtingen, de baas die ongetwijfeld weer aan mijn hoofd zou zeuren, die ellenlange saaie vergaderingen waar we de toekomst van ons imperium zo nodig moesten bespreken. Vergaderingen die ons geen stap dichter bij het zo gewenste succes zouden brengen. Het idee alleen al bracht de wanhopige tranen in mijn ogen. Ik was gewoon zo verschrikkelijk moe dat ik niet eens meer goed wist hoe ik mijn been buiten mijn bed moest brengen, hoe ik mijn voet op het nog koude zeil moest plaatsen. En dan die ellendige hoofdpijn iedere dag weer. Met dichtknepen keel van de angst voor de dag die voor me lag, was het toch ook vandaag weer gelukt om onder de warme douchestraal door te rennen en een slok koffie naar binnen te gieten. In de auto zou ik proberen mezelf te kalmeren. Even zen te worden om het maar eens populair te zeggen.
Toen ik instapte was de auto al lekker warm, zelfs mijn stoel was verwarmd. Ik legde mijn hoofd achterover op de leuning en riep "Zen" en "Werk" en sloot mijn ogen. Een heerlijke rustgevende muziek vulde deze veilige ruimte en haast geluidloos kwam mijn voertuig in beweging. Wat was het toch een privilege om in deze tijd te leven. Auto's die hun eigen weg volgenden en je brachten waar je zijn wilden. Niemand die zich meer druk hoefde te maken en zijn tijd onderweg nog even nuttig kon besteden. Of nutteloos, dat kon ook. Alles was immers goed. 
Toen ik na een tijd mijn ogen opende en uit het raam keek was ik even verdwaasd, geen idee waar ik was eigenlijk. Ik was helemaal niet op weg naar mijn werk constateerde ik geschrokken. Sterker nog, ik herkende niets in de omgeving waarin ik me nu bevond. Ik riep nogmaals "Werk" maar mijn auto vervolgde onverstoorbaar zoevend zijn weg. Ik dacht nog dat er misschien een omleiding was. Het zou vast goed komen, mijn dagelijkse ritje naar mijn werk was immers nog nooit fout gegaan. Nog even geduld zei ik geruststellend tegen mezelf.

Toen ik weer naar buiten keek stokte mijn adem. Voor me zag ik een soort mega grote tunnel met zes tunnelbuizen. Voor iedere tunnelbuis zag ik, zo ver als ik kon kijken, een rij auto's die langzaam naar binnen rolden. Ik las de paniek in ieders ogen. De gezichten van de mensen achter de raampjes trokken angstige grimassen en ik kon haast hun woordeloze geschreeuw horen. In paniek riep ik "WERK, WERK" maar onverstoorbaar rolde ik richting ingang van mijn tunnel en toen ik dichterbij kwam zag ik dat de buizen voorzien waren van bordjes. Met alle macht die ik nog in me had probeerde ik de deuren te openen. Maar helaas, alles bleek hermetisch gesloten te zijn. Iedere tunnel had zijn eigen thema zag ik nu. Links naast me zag ik een bordje waarop nu duidelijk "Alzheimer" te lezen stond. Rechts las ik "Anorexia Nervosa". Boven de tunnel waar ik nu langzaam inrolde stond "Burn Out". Het werd stil en donker om me heen.....

©Marion2017

noot van de schrijfster: Niemand heeft ooit meer iets van haar vernomen. Het werk ging gewoon door zonder haar.

Alles anders (1)

Daar zag ik ze zitten. Zij in haar eigen oude vertrouwde 'oorzetel'. Haar stoel. De stoel waarin ze zo lekker weg kon dromen. De stoel met sporen van jaren Leven. Geluk, Liefde, Boosheid, Teleurstelling, Verdriet. Alles was er in die stoel langs gekomen en had zich in de vezels van het oude leer gevreten. Iedere kreukel had zijn eigen verhaal als waren het littekens die de stoel nu zo maakte zoals die was, Een prachtig ornament voor haar leven die eenieder liet zien hoe oud en gekreukeld zij zelf inmiddels was. Er waren er zelfs bij die van die oude zetel alle vergaarde wijsheid konden lezen.
Naast haar op de bank zat haar nieuwe vriendin Robbie. Haar vriendin had nog geen kreukels zoals zij die had, nee haar vriendin was nog heel erg jong, strak in het vel om het zo maar eens te zeggen. Toch zaten ze daar samen en babbelden over ditjes en datjes. Hoe lang was het niet geleden dat ze een vriendin had gehad. Maar nu voelde ze zich een stuk beter door het nieuwe gezelschap. En het mooie was dat Robbie alles wist. Ziek of zomaar te lang in bed sloeg ze gelijk alarm. Robbie vertelde verhalen of zong een van haar favoriete liedjes. En het mooie was dat ze zo weinig eisend was. Zij hoefde niet voor haar te zorgen, geen koffie te schenken of een boterhammetje te smeren. Nee Robbie was een en al aandacht voor haar en had zelf helemaal niets nodig. Constant hoorde ze Robbies aanwezigheid en dat was een hele geruststelling voor haar. Ze hoefde nooit meer alleen te zijn. 
Ineens was het weer stil om haar heen. Ze wist eerst niet goed wat het was. een soort onheilspellende stilte, oorverdovend stil haast. Ze keek naar de bank. Robbies ogen waren gesloten en ze reageerde niet meer op haar smeekbeden. Haar accu was leeg!

©Marion 2017

Gloednieuw

Nieuw, gloednieuw. Ik hou ervan. Schriftjes en dagboekjes die liggen te wachten om beschreven te worden. Bladzijden die gevuld raken met letters die woorden vormen. Woorden die als zachte was uit mijn pen vloeien en mijn verhaal vertellen. Verhalen, soms gedroomde dromen, soms harder of zachter dan de werkelijkheid. Een werkelijkheid die geweld aan gedaan word of juist met een roze sluier bedekt. Het gloednieuw dat me smachtend aanstaart om vervuld te worden met grote en kleine avontuurtjes.

En toch is Gloednieuw niets zonder haar. Zonder haar is hij van een nutteloosheid die grenst aan een vegeteren in nietsheid. Hun symbiose is van het grootste belang. Hij heeft haar beslist nodig want als zij hem dan aanraakt met haar vloeiende streken, soms zacht en soms prikkend woest, dan kreunt hij van genot en raakt vol van haar inkt. Zijn Pen!!


©Marion2017

Happy New Year

De energie van het jaar 2016 was volgens de Tzolkin een toon 13 jaar. 2016 was de afronding van een cyclus van 13 jaar. Afgelopen jaar was de juiste tijd om zaken af te ronden en jezelf gereed te maken voor een nieuw begin. Het was allereerst nodig om met beide voetjes stevig op de grond te komen, te aarden, en Ja tegen het leven te zeggen.

Ik ben blij dat het jaar nu ten einde gaat maar als ik er zo over peins dan is het voor mij persoonlijk niet eens een slecht jaar geweest. Mijn gezondheid is redelijk stabiel gebleven en ik ben weer aan het werk. De kans om ander werk te doen heb ik met beide handen gegrepen. Een nieuwe uitdaging die ik, met heel veel plezier en energie ook, aan ben gegaan. Ook het langzaamaan uit de korting die ziektewet heet kruipen gaf me letterlijk weer meer adem.

Nog meer dan anders kwam ik tot de ontdekking dat ik het met mezelf moet doen. Me and Myself. Ik…degene die mijn grenzen aan mag geven en Ik, degene die ze nu ook eens bepaald en bewaakt heeft. Ik die zich eens afgevraagd heeft wat mijn behoefte eigenlijk is.

In 2016 had ik geen echt doel maar het jaar heeft zich evengoed ontvouwt. Soms liepen mensen mee en soms namen ze ineens een andere weg. Ook heb ik afscheid moeten nemen van mensen die me dierbaar zijn. Leven, dat is het met een lach en een traan.

En toch, ondanks dat de weg voor mij persoonlijk bergop is gegaan, heb ik het jaar niet als ‘goed’ ervaren en zat ik me af te vragen waar dat nou precies aan ligt. Ik kom tot de conclusie dat het bij mij vooral voortkomt uit de manier waarop ik de wereld om me heen ervaar. De vreselijk oorlogen en aanslagen, de armoede en het verdriet om me heen, de vele slachtoffers van onoverwinnelijke ziektes, eenzamen en de malheur in de zorg, ons voedsel dat veelal vergiftigd wordt in fabrieken en alle leugens en bedrog die haast wekelijks weer aan het licht komen. Het onvermogen dat ik voel om nog iets aan deze wereld te verbeteren heb ik omgezet in kleine dingen Doen. Want iedere verbetering of droom begint bij het denken, positief of negatief.

2017 Een nieuw begin! Een 1-jaar en tevens het begin van een nieuwe cyclus van 13 jaar! Het jaar van de Witte Spiegel, hetzelfde als mijn levenspad. De spiegel van de waarheid die ons voorgespiegeld wordt. Witte Spiegel brengt helderheid over waarheid en illusie. Ik ga niet mijn ogen sluiten voor de wereld om me heen, maar ik ga wél mijn aandacht richten op wat Míj gelukkig maakt. Dat betekent dat ik enkele overtuigingen die ik nog heb overboord ga gooien en me ga gedragen naar wat ik graag wil bereiken. De toekomst is nu en wachten op wat komen gaat is redelijk zinloos, zeker in deze tijd. Te beginnen met hele kleine stapjes en vooral mijn hart te volgen en trouw te blijven aan mezelf.

Ik wens jullie allemaal een bijzonder mooi 2017 waarin je kunt genieten van de mooie dingen van het leven. Go with the flow, open your arms to recieve what is yours already!

©Marion2016

Social Media

Social Media. Ik zit me de laatste dagen zo eens af te vragen waar het sociale is gebleven. Praten we nog wel eens met elkaar? Zelfs de zogenaamde goede vrienden, mensen met wie ik leuke gezellige dagen heb doorgebracht, met wie ik tranen met tuiten gelachen heb, met wie ik gedanst heb op onze favoriete muziek. Ze ontvrienden je gewoon zonder er een woord over spreken. Met een muisklik ben je uit hun leven verdwenen en soms zelfs geblokkeerd.

Nou ben ik zo iemand die graag wil weten wat ik dan fout gedaan heb. En de antwoorden liegen er niet om. "De toon van jouw reactie stond me niet aan", "een kennis van mij heeft een hekel aan je", "mijn beste vriendin heeft problemen met jou", "je geeft nooit een like op mijn berichten", "je deelt berichten van de concurrent", "ik heb je preek niet nodig", "je levert mij niks meer op", "ik wil alleen maar muziek delende vrienden". En sommigen zijn niet zo rechtuit en zeggen: "jij hebt mij verwijderd" en als ik dan ga zoeken, me van geen kwaad bewust, blijkt dat zij mij zelfs geblokt hebben.

Dat zegt natuurlijk alles over mij. Ik ben niet kritisch genoeg over wie ik in mijn leven toelaat en vriend noem. Ik ben vaak bereid te helpen als ik kan. Ik kijk altijd het meest naar "de beste kant" van mensen en vergeef hen gemakkelijk hun soms eigenaardige gedrag. We hebben immers allemaal onze eigen schaduwkanten en zwarte vlekken. Daar zijn we toch mens voor?

Social, hoe sociaal is dat eigenlijk? Waar we elkaar in vroegere dagen aanspraken op gedrag, uren discussieerden over onszelf en de wereld om ons heen wordt er nu gescholden, gediscrimineerd, dood gewenst, ont-vriend, geblokt of openlijk bedreigd. We hebben allemaal telefoons maar ondanks dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, bellen we niet om misverstanden uit te spreken. 
Velen hebben de mond vol over Liefde, Respect en Vriendschap maar lijken de betekenis niet eens te kennen. Ze schelden openlijk op de wereld (in het groot) en hun vrienden (in het klein).

De meest verschrikkelijke beelden dringen dagelijks je leven binnen en velen delen maar raak. Je zou van minder gek worden toch? Ja, er waren beelden die me in mijn slaap achtervolgden, zo ver reikt ons sociale media gebeuren. Sommigen delen, met betraande ogen van verdriet of ellende, alleen maar komische zaken. En dan zijn er nog de mensen die in alle eenzaamheid zo uit hun isolement proberen te komen.

Hoe sociaal is Social Media eigenlijk? Dat is de belangrijkste vraag die ik me stel, zo aan het eind van het jaar. De Kerst- en nieuwjaarswensen vliegen je weer om de oren en mensen gaven al aan dat ze hun kerstgevoel niet verpest wilde zien door storend nieuws. 
Tot waar reikt jou sociale-Kerst-vrede gevoel? Een gezegde is dat vrede begint bij Jezelf, net zoals al die andere eigenschappen die je zo graag in een ander wilt zien. En dat is wat mij betreft waar.

Met respect voor een ieders eigen wijze, belevend op je eigen manier met mensen die je lief zijn, wens ik iedereen hele fijne feestdagen.

I wish the New Year brings you all you hope for!!

©Marion2016

Oh..Ho Ho Goodness

Na al het vreselijke nieuws, veroorzaakt door burgeroorlogen waar de hele wereld inclusief Nederland zich mee bemoeit, zat ik me in de aanloop naar Kerst af te vragen wat Kerstmis nu voor mij persoonlijk betekent. Hoe kan ik in Godsnaam Kerstmis invullen wetend dat een paar honderd kilometer verderop alles en iedereen aan flarden geschoten wordt? En dat niet alleen, over de hele wereld verkeren mensen in nood omdat niet aan hun basisbehoeften voldaan kan worden. Zelf hier in dit land, ons land.

Kerstmis was van jongs af aan een feest van “vrede op aarde” en veel lichtjes in de donkere dagen. Samen met familie eten, ja iets uitgebreider dan normaal, en de dag doorbrengen. Soms aten we gewoon te veel omdat het nou eenmaal kon en Kerstmis was en soms waren die “verplichte” dagen dodelijk saai. Over verplichtingen kan ik nog een lang ander verhaal schrijven maar laat ik het erop houden dat de druk om “mee te doen” soms bijzonder groot was. Ook de boodschap geen ruzie maken, aardig zijn voor elkaar kortom “vrede op aarde” is er met de paplepel ingegoten. Want ja eerlijk is eerlijk, als kinderen maakten wij ook heus met Kerst ruzie. En helaas, vrede op aarde heb ik in mijn hele leven nog nooit mogen mee maken.

Ik werd boos op de viering die Kerst heet. De viering die velen eens per jaar naar de kerk brengt om vergiffenis voor hun zonden te vragen en zich aansluitend opnieuw te bezondigen. Het feest dat de verschillen tussen arm en rijk nog steeds zo nadrukkelijk en schrijnend aan de oppervlakte brengt.

Toen ik eenmaal onder de sociale druk van verplichtingen uit begon te kruipen merkte ik dat ik met mijn “boos zijn” niet alleen mezelf vergiftigde maar ook de mensen om me heen. Boos zijn heeft amper functie als daar geen actie op volgt. Dus ben ik Kerst op een andere manier gaan invullen. Meestal samen maar soms ook alleen.

Het verlangen naar “Vrede op aarde” is altijd in mijn systeem gebleven net zoals “zorg voor de mens in wereld om je heen”. Binnen mijn mogelijkheden met zorg gekoppeld aan actie. Altijd én zeker speciaal met Kerst. Ik zie veel mooie initiatieven om me heen, mensen die zorg hebben voor een ander die het moeilijk heeft.

Nu ben ik vooral dankbaar! Heel erg dankbaar, dat ik nog Kerst samen kan en mag beleven met mensen die me lief zijn. Dankbaar dat ik wellicht een gebaar kan en mag maken naar een ander die niet dat geluk heeft.

Ik wens jou vrede in jezelf en een lichtje dat schijnt door jou op de mensen om je heen. Hele fijne dagen!!

"Be the reason someone believes  in the goodness of people"

©Marion

Insomnia

“Mensen pikken het niet als je hun naam vergeten bent of hen zelfs helemaal niet herkent, ze voelen zich beledigd of zijn verontwaardigd. Of ze denken dat je hen niet interessant genoeg vindt of je ego te groot is. Snel plakken ze een etiket op je voorhoofd en zorgen dat iedereen dat kan zien. ‘De Arrogante’. Vergeet een verjaardag of erger nog, die gezellige date, dan wordt je helemaal tot Klojo van het jaar gebombardeerd. Misschien niet direct de eerste keer maar in ieder geval bij de volgende afspraak wanneer je de door jou gedane belofte alweer vergeten bent.

Mensen pikken het niet als je niet meer weet of je dat mailtje gekregen hebt en wanneer je niet meer weet dat je er zelf op geantwoord hebt. Dat je hen gesproken hebt en jij het je totaal niet meer kunt herinneren, laat staan de woorden nog weet. Ze vluchten naar de overkant van de straat als ze je aan zien komen of vragen 'beleefd' hoe het gaat en lopen snel door zonder op antwoord te wachten.

Mensen pikken het niet als je tranen, die altijd even hoog zitten, zich bij het minste of geringste een weg naar buiten persen, men denkt dat je minstens overspannen of opgebrand bent en velen vluchten weg van jouw hevige emoties. Wanneer je gevoelens zo hevig geraakt worden, als ware het open zenuwen, begin je zelf ook aan je vermogens te twijfelen.

Maar het ergste is nog als je dagen donker blijven omdat je niet meer durft te leven, je niemand meer wilt kwetsen ook. Omdat je je niet meer durft te vertonen, je van jezelf walgt wanneer je in de spiegel kijkt. Je niets meer openlijk durft te eten omdat je er ineens 20 kilo bij gegeten hebt en men het daar, al dan niet openlijk, over heeft. Dan slaat de angst je om het hart”.

Met een keel aanvoelend als schuurpapier, de tong uitgedroogd tegen het gehemelte plakkend en een bonkend hart, was hij na twee uurtjes doezelen alweer klaar wakker. Geschrokken. Hij meende gehoord te hebben dat iemand zijn naam riep. Maar er was niemand. Hij lag daar alleen in het donker te staren samen met al die gedachten die kolkend door zijn hoofd draaiden. Zijn hart klopte wild. Alsof het hem dringend iets wilde vertellen klopte het op de deur naar zijn bewustzijn. Toen hij dat eenmaal in de gaten had besloot hij de deur op een kiertje te zetten. En toen hoorde hij een stemmetje fluisteren. “Ik ben je ademhaling, Ik stuur het bloed door je lichaam, Ik ben je bron van intelligentie en wijsheid. Ik ben je hart dat klopt in het ritme van het universum. Nu is de tijd dat je eindelijk naar me gaat luisteren”. Het leek of de kamer langzaam roze kleurde. “Open mij, en vindt je recht op liefde. Vergeef jezelf en sta op voor de nieuwe dag. Vergeef hen die je zo kwetsten zodat jij weer gelukkig zult zijn. Heb Lief”.

Hij voelde een immense vrede nu, dankbaar viel hij in een lange diepe slaap.

©Marion

Zhuang Zi

Ik stond daar een beetje wanhopig te kijken naar die immense boekenkast voor me. Om een beter overzicht te krijgen deed ik stap naar achter en zo botste ik tegen hem op. Ik draaide me om en keek in een lachend gezicht. "Ohw ...sorry" stamelde ik. "Geeft niet hoor" zei hij. "Ik weet niet waar ik kijken moet." Ik antwoordde dat ik dat eigenlijk ook niet wist, er was zoveel te zien. "Sterker nog, ik weet niet wat ik eigenlijk zoek, wat zoek jij?"
Ik stond al met mijn handen vol boeken maar wist niet eens zeker of ik deze wel wilde.
"Ik weet het eigenlijk niet. Is er nog iets dat we moeten weten? Of weten we misschien alles wat we nodig hebben om te weten al?" vroeg ik hem. Met een glimlach keek hij me aan en ik merkte dat hij precies begreep wat ik bedoelde. "Ik weet iets voor je" zei hij en pakte een boek uit de grote kast.  Ik bekeek de kaft, zwerven, dat is precies wat ik graag doe. Op pad gaan en niet weten waarheen, gewoon onderweg zijn en kijken wat er gebeurt. Als je dat doet kun je gewoon niet verdwalen. Ik nam het boek in mijn handen terwijl hij vertelde over de mooie verhalen die hij erin gelezen had en er nog regelmatig stukjes uit las, dat het zo lekker lezen was dit boek. Ik draaide het boek om en zag de prijs. Hij zag me kijken en zei "Weet je wat, ga er even bij zitten en lees er een stukje in, dan kun je altijd nog beslissen", alsof ik die beslissing nog niet genomen had. Ik zei "Goed plan, dat zal ik doen". Ik legde een ander boek weer uit handen op de tafel achter ons en toen ik me omdraaide was hij verdwenen. Ik zocht een stoel en sloeg het boek open.

'....Het mag dan zo zijn dat het bestuur van de wereld u echt niet aangaat',  zei de Gele Keizer tegen de jongen die paarden hoedde, 'maar toch zou ik u willen vragen hoe men de wereld moet besturen.'

De jongen weigerde te antwoorden, maar toen de Gele Keizer zijn vraag herhaalde zei hij: 'waarin zou het besturen van de wereld verschillen van het hoeden van de paarden?! Neem weg wat de paarden schaadt, meer niet.'

Daarop boog de Gele Keizer tweemaal zijn hoofd tot de grond, riep de jongen uit tot Hemelse Meester, en trok zich terug.

(Zhuangzi, hfdst. XXIV)

Ik heb hem nergens meer gezien. Maar ik hou van paarden.

©Marion

De Bus

Ze zat daar op het bankje te mijmeren en haar leven te overdenken als het ware. Steeds kwamen er beelden van situaties voor haar geestesoog die tot een andere richting hadden geleid. Situaties die haar tot in haar ziel gepijnigd hadden. Ja, ze zag hoe ze door het leven zelf gevormd was naar de vrouw die ze nu hoorde te zijn.

Een bus stopte bij de halte een paar meter verder op. En mensen begonnen uit te stappen. Een voor een het trapje afdalend, hun voeten op de stoep plaatsend. De een deed dat bedachtzaam, de ander met een klein sprongetje.

Met stomheid geslagen bekeek ze het tafereel. De vrouwen die uitstapten zagen er allemaal hetzelfde uit. Sterker nog, ze zagen eruit als zij zelf. Hetzelfde haar, hetzelfde gezicht, gewoon alles hetzelfde. Alsof het hier om eeneiige meerlingen van haarzelf ging. Ze knipperde nog eens met haar ogen maar de beelden bleven. Daar stonden nu al die vrouwen haast voor haar op de stoep.

Nu ze beter keek en deze dames gadesloeg begon ze toch enige nuanceverschillen te onderscheiden. Eentje zag er uit als een klein bang meisje dat hulpeloos aan haar duim zoog. De vrouw naast haar hield stevig de hand van het kind vast zodat ze niet kwijt zou raken in de menigte of erger nog, dat een vreemde haar mee zou nemen. Een andere vrouw streelde regelmatig even over het lange haar van de kleine als om haar te troosten op deze vreemde lege plek die toch zo druk was.
Vol verbazing nu zag ze een vrouw die eruit zag als een strijder. Een vrouw die liet zien dat ze bereid was haar plek in dit leven te veroveren. Een vrouw die zou vechten voor zichzelf en haar geliefden. Deze vrouw droeg een lang zwaard zo helder en schijnend dat eenieder zich in de kling kon spiegelen.

Gefascineerd nu keek ze naar de vrouwen die haar evenbeeld waren. Ze zag een zwangere, waarbij de verwachting op haar gezicht te lezen was. Ze zag iemand met een grote tas vol eten en drank dat ze langzaam begon uit te delen aan de omstanders die aan waren komen lopen. Ze zag een dame met een gouden kroon die statig het hele tafereel overzag. Ze zag een godin wiens ogen leken op die van een adelaar, scherp en alziend. Maar wat nog het meest opviel waren alle kleuren om de dames heen. Ieder had zijn eigen kleur. De een feller dan de ander. Sommige kleuren zag ze sprankelen, alsof die van blijdschap de wereld over zouden dansen en andere kleuren leken vol van verdriet waarvan de tranen haar haast in de ogen sprongen..

Na een tijdje alles gade geslagen te hebben zag ze hoe al die vrouwen, daar voor die bus, naar elkaar toe liepen en in een grote omhelzing samensmolten tot een nieuw wezen met kleuren zo helder en stralend dat zij er zelf in meegezogen werd. Ze voelde dat ze terecht was gekomen in een kristal heldere zacht roze gloed van liefde. Een liefde die moeiteloos om hen heen stroomde en een ieder raakte die in hun nabijheid kwam.

Ze waren eindelijk bij zichzelf gekomen en geworden wat ze echt waren!

©Marion

geïnspireerd door een bus-meditatie.

De vakantie

"Vakantie hebben is best lastig! Ik heb zoveel dingen op mijn to-do-lijstje staan en nu eindigt mijn vakantie bijna, nog maar een week te gaan. En hier wordt ik nu héél onrustig van. Want al die dingen krijg ik niet meer in die ene week gepropt. Vol frustratie loop ik door mijn huis. Alles oppakkend wat verplaatst dient te worden. vliegen vóóral weg meppend want het is eigenlijk niet mijn intentie om ze te doden. Me verwonderend over al die mieren die ineens mijn keuken in bonjouren op zoek naar dat ene kruimeltje dat is blijven liggen. Sinds ik mijn terras met de hogedrukspuit heb bewerkt heb ik blijkbaar een heel nest attent gemaakt op het bestaan van mijn keuken.

Ohw ja...en iedereen wil met me meereizen, maar soms wens ik me eens bij een ander achterop te kunnen springen. Ik zou zo graag mijn hoofd eens op iemands schouder leggen en met alle tranen die ik nog in me heb de achtergebleven restjes verdriet weg spoelen. Die restjes die zo nu en dan mijn geest vervuilen, net zoals die vliegenpoepjes op mijn ramen. Witte hardnekkige spikkeltjes waar je hardhandig met een schuursponsje op mag poetsen. Alleen de aanraking, het gebaar, zou al wonderen kunnen verrichten.

Deze traan die maakt dat ik me bewust wordt van het feit dat er iets niet klopt, die maakt dat ik je dit alles vertel. Mijn to-doe-lijstje dat verworden is tot handboeien die mijn polsen gebonden houden aan al die dingen-die-moeten van mezelf. Ze moeten omdat het hoort, omdat ik het aan iemand verplicht denk te zijn, omdat ik de vriendschap in stand wil houden, omdat ik van de hem-of-haar-iemand hou."

Ze vertelt me dit alles, op de traan wijzend die langs haar wang een weg naar beneden zoekt en ik vraag "En jij dan?" en sla mijn armen stevig om haar heen. Ik voel mijn schouder nat worden. Na een tijdje laat ik haar los. Haar gezicht lijkt anders nu. Ze bedankt me en draait zich resoluut om en loopt weg....over een andere weg dan ze kwam.

©Marion

De Reis

Ken je dat? Je loopt achter iemand en denkt dat het een vrouw is, of andersom. Als degene zich omdraait zie je ineens dat het tegenovergestelde waar is. Je begrijpt niet hoe je ogen je zo voor de gek konden houden. Ik weet niet waarom ik deze vergelijking maak, maar zo verging het hem ook op zijn voettocht over de wereld. Ik weet niet eens of het wel echt een hij is. Maar dat doet er niet meer toe.

Op een dag was hij gewoon beginnen te lopen, alles achter zich latend, zonder nog één blik achterom te werpen. Hij wilde niet meer gehecht zijn aan stenen en alle spullen die hij in zijn leven verzameld had. Het leek ineens van geen enkele waarde meer te zijn. Niets leek meer te zijn zoals zijn ogen het zagen. Hij wilde nu eindelijk achter de gordijnen van de illusie kijken. Kijken met zijn hart en zoekend naar datgene wat zijn leven nog werkelijk betekenis zou geven.

Dus liep hij en op zijn weg liepen velen een stuk naast hem mee. Sommigen een uur, sommigen enkele dagen of weken. Hij luisterde vooral naar al hun verdriet. Verdriet meestal over verlies. Verlies van mensen, verlies van gezondheid en jeugd, verlies van dromen en liefdes.

Hij luisterde naar al hun verhalen en een enkele keer vroeg iemand hem de weg. Meestal wilde men het antwoord niet eens horen. Dat maakte hem echter niets uit. Hij wist dat iedere ervaring van belang was. Niet alleen voor die mens, maar voor ieder die betrokken was in het drama en allen eromheen. De ervaring zou zich verspreiden als een olievlek en op een dag zou die allen raken. Bij iedere aanraking zouden harten zich een klein stukje verder openen. Hij wist dat omdat het hem zelf gebeurd was. Iedere keer als zijn hart zich verder opende wist hij dat zijn, eens zo zorgvuldig opgebouwde schild, zou barsten, zou scheuren en ruimte zou maken voor wat werkelijk telde. Liefde

In ieder dorp en in iedere stad kwam hij hetzelfde drama tegen. De mensen om hem heen zagen soms wat hij nog niet eens zelf gezien had. Zijn hart was zo groot geworden en had zich met alle kleuren van de regenboog gevuld. Het was te groot voor zijn lichaam geworden en golfde om hem heen. Bij ieder verhaal dat men hem vertelde werden de kleuren feller en mooier en het breidde zich steeds verder uit. Grenzen waren niet meer belangrijk want overal was hij nu waarneembaar. Overal liet hij stukjes van zichzelf achter. Overal! Maar natuurlijk niet voor iedereen te zien. Ik zag het wel. Ik zag hém ook. Als we soms eens een stukje samen liepen dan versmolten we. Ik kon mezelf niet meer onderscheiden, niet meer terug vinden in zijn kleurenpracht. Ik groeide met hem mee en ook in mij werden de kleuren mooier en feller. We gingen over grenzen en glipten langs de tijd. Al die tijd hielden we elkaars hand dan stevig vast.

Tot dat ik me weer los zou maken, ik wist dat het zou gebeurden en ik wist dat het moest. Ik had immers mijn eigen reis te maken. Ik wist dat ik dat kon. En ik wist dat ik hem altijd terug zou vinden. Sterker nog, hij zou er altijd zijn. Hij had immers zijn kleur gedeeld. Dat kon ik duidelijk zien, zelfs met gesloten ogen.

©Marion

Wat je zegt ben je zelf

Wat je zegt ben je zelf…wat je zegt ben je zelf…(Met je kop door de helft, Met je kop door de muur, Ben je morgen lekker zuur)  zei ik vroeger als een kind me uitschold voor schele, uil of lange. Iets wat regelmatig gebeurde in de tijd van de lagere school. Ja,ook in die tijd werd er lustig op los gepest en voor sommigen waren het harde tijden weet ik nu. Ook werd me duidelijk gemaakt “woorden doen geen pijn” en ook dat gaf ik die pestkoppen wel eens terug. Gewoon omdat je niet wist hoe je er anders mee om moest gaan. Als je geslagen werd, dan deed dat pijn maar woorden vervlogen in de wind. Maar dat was natuurlijk allesbehalve waar. Sommige woorden deden wel degelijk pijn. Zoveel pijn dat je er de rest van je leven last van had. Ik bijvoorbeeld, ik haat mijn bril en ondanks dat ik nu volwassen ben en er logisch en rationeel naar kan kijken vermoed ik dat “de schele” een groot aandeel heeft in de negatieve lading die “bril”, over mij en mijn uiterlijk, bij me oproept. Ook stootte ik vaak dingen om en de keren dat ik gevallen ben zijn niet meer te tellen. Dit leverde me de labels “lomp” en “onhandig” op. Ook die labels hebben vaak bepaald hoe ik met dingen omga. De woorden “ik ben nu eenmaal een beetje onhandig/lomp” heb ik me vele malen horen uitspreken als excuus voor het ongemak. Ik werd lomp en onhandig door mijn eigen woorden. Achteraf bleken er allerlei oorzaken voor dit “onhandige” van mij. Slechtziendheid en hypermobiliteit. Maar toen ik daar achter kwam was het leed al geschied. De angst om voor schut te gaan verlamde mijn bewegingsvrijheid en maakte dat ik nooit gekozen werd in het groepje in de sporthal, sterker nog ik werd als laatste aan een van de twee groepjes opgedrongen. Het groepje dat de pineut was slaakte dan een gekwelde zucht van ergernis…”nee hé…niet die”. Met mij zouden ze immers nooit winnen. Ik kreeg een gloeiende hekel aan groepssporten. Ik werd wat ik “dacht” dat ik was. 

Tegenwoordig doorzie ik dat “wat je zegt ben jezelf” liedje. Wat ik tegen mezelf zeg is waar maar als een ander me uitscheld zegt dat iets over die ander. Vorige week werd ik nog vreselijk uitgescholden. Ik kwam een mevrouw tegen die ik helemaal niet ken, ik ben haar zelfs nooit eerder tegengekomen dat ik weet. Ze zag me aankomen en riep met een dramatische stem: “Daar komt ze hoor, de vrouw van lichte zeden. Je bent een hoer, een vieze vuile hoer”. Op mijn vraag of we elkaar kenden reciteerde ze weer: “Vrouw van lichte zeden…je bent een hoer, een hoer, dat ben je”. Heel even, en fractie van een seconde, daar ben ik eerlijk in, voelde ik boosheid omhoog komen. Maar al snel dacht ik dat deze vrouw toch behoorlijk ziek moest zijn om zo tegen een vreemde tekeer te gaan. Haar uitbarsting zegt iets over haar geestelijke toestand. Wat je zegt bèn jij. Misschien ben je boos, of in een psychose. Geen idee….Maar “iets” ben je zelf anders kan het niet uit je mond komen.

Een kennis noemde mevr.. S., ja die van de zwarte Piet, een “aandachts**** h**r”. De lange arm van facebook werkte razendsnel en blokkeerde hem tijdelijk. Hij had die pech, want ik zag veel van dergelijke reacties, anderen niet. Hij wordt nu in de gaten gehouden. Het zegt veel over hem, hij is boos over het onrecht dat hij voelt ten aanzien van zijn kindervriend en over ons cultuur feest. Maar mevr.. S. laat ook veel van haar frustraties zien in haar reacties. Wat ze zegt is zij ook zelf. Haar kinderpijn hoor ik ook door haar woorden heen en ze zorgt er nu wel voor om gehoord te worden.

Ik merk op dat er de laatste jaren toch wel héél erg veel gescholden wordt. Social Media neemt blijkbaar een barrière weg die we eerder nog wel hadden?. Voelen mensen zich veilig achter pc, telefoon of in een groep? Sommigen schelden er lustig op los in het kader van vrije meningsuiting. Ze slingeren woorden de ruimte in en niemand weet wat er mee aangericht wordt daar waar ze raken, ook al zegt geraakt worden weer heel veel over degene die geraakt wordt.

Als we aan die lijdende kinderen van weleer denken zouden we dan nog zo reageren? Of hadden we dan misschien iets meer compassie? 

Met je kop door de helft, met je kop door die muur, Ja dan ben je zeker wel zuur. 

©Marion

Liefde oh Liefde (Uit het magazine bij dagblad de Limburger van 28-05-2016)

Na twee scheidingen heb ik heel wat geleerd over de betekenis van Liefde. Vroeger dacht ik dat liefde voor eeuwig was. Voor altijd bij elkaar tot de dood ons scheidt. Ik was 17 toen ik het huis verliet om te gaan samenwonen en ik dacht dat ik wist van liefde en van het leven. Maar dat bleek helaas niet zo te zijn.  Als kind wist ik vooral wat ik niet wilde en ik dacht dat liefde alle tegenslagen in het leven zou overwinnen.  Dat idee heeft lang mijn leven bepaald.

Nu ben ik bijna 10 jaar single. Niet alleen, maar met heel veel mensen om me heen. In in deze periode kwam ik tot de ontdekking dat het niet de Liefde is die pijn doet maar alle verwachtingen eromheen.  Liefde is universeel, over de hele wereld bezingen of schrijven mensen erover.  Het is niet iets wat ik kan krijgen, het zit binnenin en ik kan het alleen maar voelen en met iemand anders delen.  

Ik was een “pleaser”. Ik wilde zo graag ‘goed zijn’. Dat werd mijn achilleshiel. Ik weet nu dat liefdesverdriet niet voortkomt uit het verbreken van liefde. Liefde laat zich niet zo snel verbreken.  Naar mijn beleving komt de pijn vooral voort uit verwachtingen die niet zijn uitgekomen. Uit ego’s die gekrenkt zijn, uit toekomst beelden die abrupt veranderen. Soms wordt liefde bedekt door pijn of angst of het gaat gewoon over omdat het niet gevoed wordt en we ons ergeren aan dingen die er niet toe doen. Ik betrapte me wel eens op gedachten als “als hij nu maar zus of zo’ was, of ‘als hij nu maar zus of zo’ zou doen. Maar ook dat heeft niets met liefde van doen, een geliefd iemand wil je niet veranderen en ook ik wil niet veranderd worden. Gewoon ‘mezelf’ dat is al gek genoeg.

Ik ben blij met mijn leven zoals het nu is. Vrijheid om je eigen leven vorm te geven en te kunnen zijn wie je bent is heerlijk. Ik ga regelmatig naar festivals en muziekcafés en ontmoet op die manier veel aardige mensen.
Ondanks mijn leeftijd,  57, ben ik nog niet zover om s-avonds hand in hand met iemand op de bank naar de Postcodeloterij show te kijken.  Wat ik nu belangrijk vind in de liefde is die speciale verbondenheid met iemand die maakt dat het leven vele levens te kort lijkt te zijn.  Wie weet kom ik die persoon nog wel eens tegen en anders is het ook goed zoals het is.

BevrijdingsHemelvaart

Buiten dat het vandaag Bevrijdingsdag is, is het ook nog eens Hemelvaartsdag! 
De dag waarop Jezus op een wolk stapte en zo de hemel invoer en verdween. Beneden bleven de gelovigen een hele tijd ongelovig naar de Hemel staan staren in de hoop dat Jezus toch nog door zijn wolk zou zakken en weer met beide voetjes tussen hen in zou komen te staan. 
Maar al wat zichtbaar werd waren twee heren in witte gewaden. Die kwamen zowaar even uit de Hemel gevaren om de volgelingen te vertellen dat Jezus op diezelfde manier weer terug zal komen als hij gegaan is. Op zijn eigen wolkje dus. Dat gaat vandaag niet gebeuren denk ik, want er is tot nu toe geen wolkje in de lucht te bespeuren. Hier tenminste niet. Bovendien vrees ik dat al die gelovigen van destijds door de hele gebeurtenis echt wel ongelovig zijn geworden. Als ik zo naar de geschiedenis kijk lijkt het alsof er niemand meer gelooft in wat Jezus allemaal zo rond vertelt heeft op zijn reizen. Neem nou de 10 geboden….Nee, ik ga hier maar niet verder op in. 
Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het vandaag Bevrijdingsdag is en ik heel graag even op een wolkje naar de hemel wil om alle mannen in witte gewaden, en Jezus zal er vast ook een aan hebben, vriendelijk doch beslist te verzoeken op hun wolken te stappen en af te dalen uit de Hemel. Misschien dat ze ons nog een lesje of twee kunnen leren. En als ik dan toch daar ben doe ik gelijk iedereen de hartelijke groeten!

©Marion

Over Liefde en zo

Op een dag als deze kan het niet anders dan dat ik mijmer over Liefde. Liefde…Love…het enige dat er toe doet in het leven. Zonder Liefde kan een baby'tje gewoonweg niet opgroeien…het sterft. Is het niet letterlijk dan toch vanbinnen. Dan ontstaan er beschadigde kinderen die weer beschadigde volwassenen worden.
Voor velen is Liefde iets geworden om, soms een leven lang, naar op zoek te gaan. Maar dat is volgens mij een groot misverstand, een misverstand dat ook nog eens gevoed wordt door commercie. Er is een bloeiende handel ontstaan rondom het thema Liefde. Niet alleen alles in de vorm van harten is te koop maar ook vele artikelen die je móet kopen voor je geluk, operaties die je gelukkig maken en cursussen die je het geluk op een presenteerblaadje komen brengen. Op allerlei manieren leggen we onze hunkering naar liefde in de handen van anderen, maken we een ander daar verantwoordelijk voor. “Als jij me geen liefde geeft dan ben ik niet gelukkig” enz. enz.

Maar Liefde werkt zo niet is mijn ervaring.  Liefde is een innerlijk gevoel. Het is niet iets dat je kunt zien of aanraken. Er gebeurt iets van binnen als je bijvoorbeeld naar een baby, je huisdier, een puppy of kitten kijkt. Als je naar een lief slapend kindje kijkt dan voel JIJ Liefde, je hart wordt als het ware warm, je smelt. Als je naar je grote liefde kijkt dan voel jij die Liefde. Het is niet per sé noodzakelijk dat het wederzijds is. Het is niet die ander die het voelt, die kan zo beschadigd zijn dat hij alleen maar boosheid of afkeer ervaart bij een liefdevolle aanblik.
Liefde, een energie binnen in, die je vrij kunt laten en waarmee je een ander kunt raken. Liefde die je kunt richten op enkelen of op de hele wereld. Eigenlijk is aan jou de keus. 

Always in Love!

©Marion

De Hereniging

Er bestaan dingen die ook ik maar moeilijk los kan laten. Kleren bijvoorbeeld. Twee volle kasten met maar liefst drie verschillende maten. En nu komt daar nog een maatje bij, ook al gillen al de deelnemende cellen vanuit hun kern “NEE…”. "Deze 'nieuwen' gaan alleen maar tot je nood-outfit behoren", hoor ik ze diep in me waarschuwend krijsen.
Mijn opperhoofd-kleerkast is daarom tamelijk leeg, daar hangt alleen maar mijn noodrantsoen. Tegen de tijd dat de seizoenen gaan wisselen of logees haast voor de deur staan, loop ik als een razende met een vuilniszak naar de bewaarkasten en neem me voor eens flink op te gaan ruimen. Schaamteloos komen dan die schattige slanke jurkjes in mijn handen en smeken me om toch nog even te mogen blijven. De zwarte niemendalletjes die zo mooi afkleden en die altijd alle complimentjes in ontvangst mochten nemen. Of dat ene jurkje waar ik me zo gelukkig mee voelde toen we samen…nou ja, je snapt het wel. En dan al die korte rokjes die me aanmoedigen dat het nog steeds mogelijk is als ik maar strijdbaar wordt en voor ze ga. Een rood/roze suède rokje komt van achter uit de kast en deelt netjes mee dat ze wel graag een tasje wil worden. Ja, dat heb je tegenwoordig! Mooie stofjes die beloven dat ze best nog een tweede leven kunnen leiden. En zo sta ik daar dan en gaat het overgrote deel weer terug de kast in tot de volgende keer dat ik strijdlustig met een zak de trap op stamp.

Het moeilijkst om afstand van te doen, ja ik beken het hier eerlijk, zijn mijn eenzame sokken. Ik heb een speciaal eenzame-sokken-doosje. Huilend liggen ze daar te wachten tot hun tweelingmaatje hen komt redden van de verlatenheid. Iedere keer als ik er in de buurt kom smeken ze me op blote voeten om toch vooral op zoek te gaan naar hun maatje. Sommigen liggen daar langer dan een jaar te wachten. Als ik goed luister hoor ik ze s-nachts zachtjes snikken van verdriet om het gemis van hun grote Liefde. Mijn hart smelt dan van medelijden.

Ik moet bekennen dat ik soms nog wel eens zo’n verdwaalde held tegen kom. Die was dan blijkbaar een 'liage' met een dekbedovertrek aangegaan. Bovendien weet ik echt niet meer welke van de twee het is, degene die weg was of degene in het eenzame-sokkendoosje. Ze lijken immers zovéél op elkaar. Het mooiste is dan toch écht als ik ze weer samen mag brengen. Er worden geen vragen meer gesteld, niet over de gewezen verblijfplaats of anderszins. Als ik dan zie hoe ze overgelukkig, innig ineengestrengeld, in mijn opperhoofd-kleerkast-sokken-la liggen dan den ik: “Ja…het was de moeite van het wachten waard”. Want zeg nou zelf, wat is nou mooier dan die perfect bij elkaar horende stelletjes? 

©Marion

Mijn eenzame-sokkendoosje

Buuf

Mijn buurvrouw is anders dan alle andere vrouwen die ik ken. Hoe zal ik haar eens omschrijven. Ze is wild en vrij lijkt het. Ze lijkt zich van niemand iets aan te trekken en doet wat ze zelf wil. Een, op zijn zachts gezegd, aparte verschijning. Iedere dag is het een verassing om haar ergens te zien dwalen. Soms gekleed in alle kleuren van de regenboog. Haar kledingkeuze is op zijn zachts gezegd erg onconventioneel. Combineren lijkt niet in haar woordenboek voor te komen. Lange kleurige rokken met verschillende bloemige dessins gecombineerd met ruiten “lappen”. Ja, ik heb anders eigenlijk geen woorden om haar stijl te omschrijven. De lappen lijken gedrapeerd om haar ronde vormen. Grote felgekleurde tulbanden als hoofdtooien die trots op haar hoofd gedragen worden en evengoed haar weerbarstige lokken niet in toom kunnen houden. Soms vegen op haar gezicht geschminkt alsof ze ten strijde trekt tegen een onzichtbaar leger onwetenden. Dan weer geheel gekleed in het zwart. Onzichtbaar haast schrijdt ze dan door de straten. Haar blik naar binnen gekeerd en onbereikbaar voor de wereld om haar heen. Een rouwende weduwe lijkt ze dan, gehuld in een wolk van verdriet en tranen, waardoor je snel beschaamd de andere kant op kijkt.

Ja, mijn buurvrouw is anders dan alle anderen. Er komt altijd veel volk aan haar deur. Populair is ze zeker. Ze lijkt allerlei bezweringen uit te spreken en wappert dan wat met haar handen in de lucht. Het precieze weet ik er ook niet van. Ik ben er in ieder geval nog nooit geweest. Ik denk dat ze vast een glazen bol heeft. Ik kan het zo voor me zien eigenlijk. Buurvrouw gehuld in haar gekleurde lappen zittend aan een tafeltje bedekt met een kleed met allerlei symbolen en een pot, pruttelend op een vuurtje, waarvan ik absoluut niet wil weten wat er in zit. In ieder geval weet ik niet precies wat ze daar allemaal uitspookt en eigenlijk wil ik het ook niet weten. Soms midden in de nacht, als ik wakker in mijn bed lig, hoor ik haar deur nog open en dicht gaan. Ik hoor dan haar armbanden rinkelen en de buitenlamp gaat even aan. In de stilte van de nacht hoor ik gefluister maar wat er precies gezegd wordt dat kan ik natuurlijk niet verstaan hoe hard ik ook mijn best doe.

Want ja, als ik eerlijk tegen je ben zou ik dat natuurlijk wel graag willen weten. Als ik eerlijk ben bewonder ik haar verschijning en de manier waarop ze zich door de straten begeeft. En ja, als ik eerlijk ben zou ik graag eens met haar praten en misschien wil ze dan wel eens in haar glazen bol kijken. Maar nee dat durf ik niet, sterker nog…Ik durf haar niet eens aan te spreken. Stel je voor, ze kan mijn diepste gedachten lezen of misschien weet ze al dat ik binnenkort dood neerval of onder een auto loop. Misschien spreekt ze een bezwering over me uit als ik iets doms zeg. Want ja, als ik eerlijk ben, ben ik wel een beetje bang voor haar en wat ze zou kunnen doen als ik in haar buurt kom.

Natuurlijk ben ik niet de enige die er zo over denkt. De hele straat heeft het vaak over haar. Er doen allerlei verhalen over haar de ronde. En als zij zich buiten begeeft, lopen op veilige afstand, altijd wel een paar kinderen achter haar aan die haar uitjouwen met woorden die ik niet eens in mijn mond durf te nemen.

Vooral over haar nachtelijke leven wordt flink gespeculeerd. Intrigerende verhalen, van hoer tot heks, hoor ik fluisteren. Ik zeg altijd maar, als je niet weet hoe de vork in de steel zit, kun je maar beter het zekere voor het onzekere nemen en uit de buurt blijven. Gisteravond was er ook weer zo’n tumult bij haar huis zodat ik voor de zekerheid alle ramen en deuren nog eens gecontroleerd heb. Gek hé, soms twijfel ik aan mezelf en controleer de sloten liever twee keer.
Laten we eerlijk zijn, een mens praat natuurlijk liever over een ander dan over zichzelf. Want wie wil er nou dat zijn leven open en bloot in de schijnwerpers van de buren, wat zeg ik, de hele buurt komt te liggen? Ik zeker niet en jij ook niet denk ik.

Ik neem nog maar een kop koffie en dan valt mijn oog op een artikel in de ochtendkrant

Midden-west: Dode vrouw gevonden

Donderdagavond is in de tuin van een huis aan de Zuidlaan een dode vrouw gevonden. Het gaat om de 45 jarige mevrouw P. Mevrouw P is door een misdaad om het leven gekomen. Hoewel de overledene zeer vermogend was lijken er geen spullen uit haar woning verdwenen te zijn. Ze was bekend vanwege de vele charitatieve doelen die ze steunde. Ook had ze in Oost een tehuis voor dak- en thuislozen opgericht waar ze dagelijks heen ging.

Vanwege het lopend onderzoek geeft de politie geen nadere informatie over de toedracht van de misdaad....

Hier schrik ik toch wel van. Ik kijk door de raam en zie dat er een soort tent bij haar huis is opgezet. Ik zal maar eens naar buiten lopen, horen of er nog nieuws is omtrent buuf.

©Marion

Mijmeringen

En alweer is er een jaar voorbij gevlogen en tja, hoe heb ik dat persoonlijk ervaren?

In vele opzichten een jaar waarin ik vaak met afschuw naar de wereld heb gekeken. Een jaar waarin ik tot op het bot geraakt werd door beelden waar ik liever niet naar wilde kijken, woorden hoorde die ik liever niet had willen horen. En dan in de spiegel zag dat ik er deel van uitmaakte…..
“Love & Peace” is voor velen een ver van mijn bed show. Mensen worden zwaar op de proef gesteld door armoe(de) en andere gebreken en tekorten. Waar men, in eerdere tijden in ons landje, de mond vol had over tolerantie en vrijheid heersen nu angst en korte lontjes alsof we zomaar 100 jaar terug geworpen werden in de tijd in plaats van een jaar vooruit. En misschien bestaat die tijd niet eens en zijn we werkelijk 100 jaar terug geschoten. Stel je eens voor, IMAGINE dat we nu andere keuzes konden en zouden maken. Welke zouden dat dan zijn? Zouden we hekken rondom ons huis bouwen of zouden we ons huis open stellen en ons een mens van de wereld voelen? Samen met al die anderen? Of kijken we toch eerst wat anderen doen in plaats vanuit ons eigen hart te re(a)geren? Kijken we als ‘ons’ naar ’hun’?

Hoe zou jij willen zijn en is dat degene je nu bent? Ben ik degene die ik zou willen zijn?

De hardste schreeuwers waren het luidst hoorbaar als een storm die over onze aarde raasde, zo leek het.

En toch …verkies ik het om naar de fluisteringen te luisteren…Die zachte wind die juist nu het beste uit mensen haalt. Mensen die er alles aan gelegen is om hun medemens te helpen en zelfs bereid zijn hun karige brood te delen. Veraf en dichtbij. Die fluisteringen trokken méér mijn aandacht en overstemmen voor mij het geluid van de storm, gewoon omdat ze in de meerderheid waren en zijn.

Mijn persoonlijke pijntjes vielen in het niet, kijkend in de oogjes van mijn kleinkinderen. En ik denk aan al die kindjes die geboren werden, in het afgelopen jaar ook weer. Al die kinderen die het leven van mij en alle ouders en grootouders over de hele wereld een stuk mooier maken. Ik gun hen allen een vrije wereld waarin ze kunnen ontdekken en verwonderen, waarin ze kunnen lachen en dansen, waarin ze kunnen leren, kiezen en vooral lief hebben.

Ik wens jullie allen een nieuw jaar waarin je diegene kunt zijn die je het liefst zou willen zijn. Geluk zit niet in het ‘hebben’ maar in het ‘delen’ is mijn ervaring! Die geluksmomenten worden bewaard op een heilige plaats en met een glimlach draag ik ze behoedzaam mee naar een volgend jaar!
   
©Marion

De Schuld

Je kunt geen enkele God vragen om problemen op te lossen die wij zelf gecreëerd hebben. “Bidden helpt ons niet”. Dat zou de Dalai Lama gezegd hebben zag ik net ergens voorbij komen.

Toen ik net in mijn agenda keek zag ik dat het over een dikke 5 weken Kerstmis is. Een feest waarbij gelovigen over de hele wereld bidden voor vrede op aarde. Ons werd op school al geleerd dat we lief moesten zijn voor elkaar en zeker op Kerstmis. Bij ieder onvertogen woord werden we luid gecorrigeerd. ”Jongensss het is Kerrusssst…ben nou toch eens lief voor elkaar, denk aan de vrede op aarde”. Ja, dat is mij met de paplepel ingegoten.

Nu ben ik een simpel mens en niet meer zo heel piep. En ik herinner me vele kinderruzies uit mijn vroege jeugd. Als iemand je sloeg en jij durfde terug te slaan dan maakte dat de ruzie meestal erger. Een van de twee was bang of heel erg boos maar de ruzie loste zich in ieder geval niet op. En ook in mijn wijkje had je al kinderen waar je meestal uit de buurt bleef want als je verkeerd keek of verkeerd lachte had je kans dat ze je flink te grazen namen. Voor sommige kinderen had ik een grote angst en ik kwam nog liever te laat thuis, wat me dan een reprimande opleverde, dan dat ik zo’n gewelddadige confrontatie aanging. Ik wist nooit waarom zo’n kind zo deed, sterker nog, ik vroeg het me niet eens af. Ik vermoed dat mijn geestelijke vermogens nog niet dusdanig ontwikkeld waren dat ik dergelijk gedrag kon beredeneren. Nu weet ik inmiddels dat die kinderen niet vervelend geboren werden en is me ook duidelijk geworden dat veel kinderen uit mijn kindertijd het heel erg moeilijk hadden thuis. Sommige kinderen waren daardoor stil en teruggetrokken en andere waren echte branieschoppers die wild om zich heen sloegen. Dat waren de kindjes die op een ‘negatieve’ manier om aandacht schreeuwden. Je kon bidden wat je wou maar jouw gebed loste hun problemen echt niet op, zelfs niet als mijnheer pastoor op blote knieën mee bad.
Tekorten kunnen van kleine mensenkindjes behoorlijke ettertjes maken zo kwam ik tot een bescheiden conclusie. Ieder kind heeft zo enkele behoeftes waaraan voldaan dient te worden om hem een goede basis in het leven te verschaffen. Maar wat nou als een behoefte als bijvoorbeeld erkenning je niet gegeven wordt? Dan ga je die erkenning toch ergens anders zoeken? Erkenning is een behoefte waar de meesten onder ons zich wel iets bij voor kunnen stellen toch? Ik bedoel we vinden het allemaal toch wel eens fijn om te horen “dat heb je goed gedaan”? Ik tenminste wel. Zo gaat het volgens mij in het klein maar ook in het groot. De wijzen onder ons weten wel dat je eigenlijk die erkenning in jezelf moet zien te vinden maar dat terzijde.

Ik zie de laatste tijd veel kinderen en jonge mannen met geweren rond razen als ware ze de duivel in hoogsteigen persoon. Toch is mijn overtuiging dat onder die zwarte vlaggen kleine jongetjes zitten die op hun hardst schreeuwen. Ze zijn van over de hele wereld gekomen en hebben zich, door allerlei mooie beloftes, onder andere wijs laten maken dat zij de uitverkorene zijn. Ik heb geen idee waarvoor ze dan uitverkoren zijn, ik weet alleen dat ze bij de zwarte vlaggen nodig waren en dat ze ons nu angst in proberen te boezemen. En in de verwarring van angst slaan we terug. Dat hebben knappe koppen bedacht. Binnen enkele uren riepen geleerde heren dat er vergelding moest volgen, ja oog om oog, en binnen een etmaal werden de eerste bommen gegooid. Ik ben geen strateeg en ook niet geleerd maar persoonlijk heb ik nog nooit vernomen dat terug slaan een probleem opgelost heeft. Bommen die veelal op de hoofden van wederom onschuldigen vallen zullen vast geen oplossing zijn en naar ik vermoed zullen de jongens van de zwarte vlaggen echt niet hebben zitten wachten daar in die stad. Mijnheer de president, u zei ‘we zijn in oorlog’. Nou laat ik U vertellen, praat niet namens mij want ik blijf in vrede.

A peace sign made of flowers over the 'Imagine' John Lennon memorial in Central Park.