Pech

Vanmorgen zat echt werkelijk àlles tegen.

Je hebt zo van die dagen, je kent ze wel. Zo’n dag die je voor de veiligheid maar beter in bed had kunnen doorbrengen en ik wenste nu dat ik dat vanmorgen besloten had. Het begon al met het uitslaan van de wekker. Met een flinke klap mepte ik hem, de tiende keer dat hij afging, boos uit. Door die ongecontroleerde beweging zwiepte mijn bril van het nachtkastje en verdween in de stofwolken onder mijn bed. Het koste me te veel moeite en tijd om die eronder uit te vissen nu. Dus ik besloot maar snel op te staan en struikelde zowat mijn bed uit. Mijn verkeerde been stond het eerst op en nou ja, dan is de toon natuurlijk gezet voor de rest van de dag.

Ik haastte me de badkamer in sprong onder de douche en griste mijn tandenborstel mee. Daarmee zou ik misschien een minuutje van de tijd die ik verspeeld had kunnen inhalen. Ik wilde gewoon eens een keer op tijd op mijn werk zijn vandaag. Ik stopte de tandenborstel in mijn mond en eeekkkhh… wat was dat nou weer? Ik keek nog eens goed naar de tube en wat denk je? Goed geraden hoor. Inderdaad. Gehaast spoelde ik mijn mond zoveel ik kon om die gruwelijk vieze smaak van mijn handcrème weg te krijgen. Dat kostte me weer een paar minuten extra. Haastige spoed is zelden goed zei mijn grootmoeder zaliger altijd. Ik geloof dat ze gelijk had. Daar leek het vandaag zeker op.

Met haar wijze woorden nog in mijn hoofd besloot ik het over een andere boeg te gooien en even rustig te gaan zitten met een boterhammetje en een kopje thee. Toch nog gehaast roerde ik net iets te fanatiek met het theelepeltje in mijn glazen kopje en ineens, pang, knapte het glas. De hete thee vormde al snel een plas op tafel en drupte op de grond. De onderzetter, mijn mobiel, de pen, alles lag te zwemmen in een hete plas van mijn favoriete karamelthee.

Ik bedacht me ineens dat ik nog moest tanken. Snel greep ik een pen om de pincode van mijn nieuwe pasje op de binnenkant van mijn pols te schrijven. Ik zou de boel maar de boel laten en snel vertrekken. Net op het moment dat ik mijn sleutels greep echt te gaan ging de deurbel. Welke idioot belde nou zo vroeg aan?
Ik opende de deur en staarde stomverbaasd naar de bloemen voor mijn neus. Ik luisterde naar de stem die zong: Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloriaaaa…

Verhip. Mijn verjaardag! Helemaal vergeten! Ik smeet de deur dicht en rende huilend terug naar boven.

©Marion2017

noot: Uitdaging februari. Kort verhaal met 10 verplichte woorden (blauw)

de Vlucht

Mijn vlucht vertrekt over 10 minuten. Druppeltjes versieren als kleine pareltjes mijn voorhoofd en langs mijn slapen voel ik pareltjes langzaam omlaag rollen, een donker spoortje achter latend als kort bewijs van de weg die ze afgelegd hebben. Nog even en dan kan ik weer normaal adem halen. Nu even op mijn tanden bijten met mijn kaken stevig op elkaar geklemd. Vergeleken bij de bergen die ik al bedwongen heb is dit maar een kleine heuvel. Als de deur zo meteen achter me sluit ben ik veilig en zal ik voortaan mijn nieuwe identiteit gebruiken. Maar nu zal ik mijn angst onder controle houden en focussen op mijn nieuwe leven. Ja, zo zal het gaan. Ineens voel ik een koele hand op mijn schouder, mevrouw….
Vluchten kan niet meer. Het is te laat. Een stem zegt: “U verliest uw sjaal”

©Marion2017