Twee vrouwen

Rennend naar een paal, waar ik eerst uit dien te checken, haast ik me naar een andere gereedstaande trein. Ik vergeet weer in te checken en ren snel terug naar de paal van die andere maatschappij. Ik roep nog tegen de conductrice …"Wacht even, ik wil mee". Maar ze heeft geen boodschap aan mij en de trein komt in beweging als ik net voor de dichte deur sta te hijgen.  Boos loop ik naar een bankje. Boos omdat die treinen gewoon al jaren niet aan willen sluiten. Rivaliserende spoorwegmaatschappijen zijn een crime. Als alles op tijd rijdt, volgens schema, is het nog bijna niet te doen om je aansluiting te halen.   

Een mevrouw die het allemaal ziet zegt tegen me "Overal is een reden voor, dit is de bedoeling en je hebt dadelijk vast een heel leuke ontmoeting in de volgende trein. Je zult het zien".  Tja dan verschijnen er allemaal gezellige, interessante en spannende beelden voor mijn geestesoog. Zelfs een glimlach is er, voor degene die toevallig kijkt, op mijn gezicht te zien . 

Ik heb een kwartier om te dagdromen .... 

Dan rijdt een nieuwe trein het perron op en als de deuren open klappen stap ik snel in. Het zal me niet nog een keer gebeuren dat ik een trein mis. Ik zoek een lege bank met de rijrichting mee natuurlijk en op het moment dat ik wil gaan zitten hoor ik achter me een, durf ik het hier neer te schrijven?,   een gekakel en een tumult. Ik draai me om en direct herken ik de dame die dit alles veroorzaakt. Het is een oude magere, dame. Een klein vrouwtje waar ik vroeger voor bibberde. Een "juffrouw" van mijn middelbare school.   Ik loop op haar af en geef haar een hand. Ik zie een blik van herkenning in haar ogen en dan een glimlach. "Kom toch hier zitten" nodigt ze me uit. Ik neem, enigszins bezwaard, tegenover haar plaats naast een heer, die ze naar later blijkt, op het station ontmoet heeft. Het gebabbel gaat verder want ja, ze praat nu eenmaal graag en dat komt vooral omdat ze zoveel alleen is meldt ze.  Haar beste vriendin, die maar liefst 100 jaar werd, is onlangs overleden. Omdat ze zich nu erg rot en eenzaam voelt is ze op weg naar haar zoon ergens in het midden van het land. Ze wil nu liever niet alleen zijn en gelijk geef ik haar. Ik weet alles van alleen zijn ook al heb ik dan nog niet haar leeftijd bereikt. Het gebabbel gaat vrolijk voort. Over alle mensen die we samen kennen en wie al dood is en wie nog leeft.  Als de heer op zijn bestemming is uitgestapt kijk ze me bedachtzaam aan. Ineens beginnen de beelden van mij als tiener in haar bewustzijn terug door te dringen en ze zegt "Jij had vroeger al van dat lange haar, je was een beetje een probleemkind is het niet?" en ik meende een blik van afkeuring in haar ogen te zien. Ik dacht "O jee...nu gaat het komen". Ik bevestig haar herinnering en vertel iets over mijn ervaringen destijds.  Een tijd dat een engel op mijn pad mij onder haar vleugels nam. Tot mijn verassing zegt ze ineens "Ik weet precies wat jij bedoelt, ook ik had een moeilijke pubertijd". En ze vertelt iets over háár jonge jaren, haar ouders en hoe het was in de oorlog ook. En ineens zijn we twee jongen meisjes die beiden even terug in de tijdmachine stappen. Zij gaat een paar jaar verder terug dan ik maar dat maakt de verbinding, die we beiden voelen, er niet minder om, ik kan haar volgen.  We hebben het warm maar zij wil haar vestje niet uitdoen. Dan zie ja namelijk het losse gerimpelde vel aan haar armen, ze is veel gewicht verloren de laatste tijd.  Ik denk even aan mijn dikke armen en dat ik die schaamte gelukkig overwon.

 

Dan zegt ze "Ik heb nog alle schriften van vroeger mét puntenlijsten". Ze pakt haar agenda en schrijft mijn naam bij de dag van zaterdag, want ja... vergeetachtig is ze wel al.   

Het is tijd om uit te stappen. We nemen afscheid en ik vraag of ze hulp wenst bij het verlaten van de trein. Maar dat hoeft beslist niet. Zij kan dat nog goed zelf.  Onze wegen scheiden zich weer maar de verbinding blijft.  84 Jaar. Gaan we elkaar hier nog ooit weerzien vraag ik me af? Ineens heb ik haast, ik stap snel uit en kijk niet meer achterom! 

©Marion

Sporen

Ze was moe, heel erg moe. Vele kilometers had ze gelopen. Ver weg van haar familie. Ze was daar gaan liggen, ergens verborgen onder de wortels van een boom met haar hoofd nog net het zachte mos ervoor rakend. Het enige dat ze echter hoorde was het kloppen van haar hart.

Vreemd eigenlijk dat het verder zo stil was. Je zou allerlei geluiden moeten horen. Vogels die fluiten en geritsel in de struiken. Maar niets van dat alles. Alsof de wereld haar adem inhield voor dat wat ging komen. Ze werd alleen gestreeld door een lichte bries, overblijfsel van een storm een paar uur eerder.

Ze had al een paar dagen niet meer gegeten maar dat was niet erg. Ze had tegenwoordig niet meer zo'n honger. Ze was dan ook sterk vermagerd.  Haar schouders staken uit alsof het stokjes waren die haar bontjas om haar heen hielden in een laatste poging om haar te beschermen. Haar spieren waren stijf en haar botten oud.

Ze sloot haar ogen en droomde over het leven dat ze geleid had.
Over de vele kinderen die geboren waren, een tijdje bij haar bleven, maar uiteindelijk hun eigen weg vonden, rondzwervend over de aarde.

Zij was hun sterke moeder geweest, een leidster met een innerlijk kracht die haast niet te evenaren viel.  Ze vertrouwde volledig op haar instinct en intuïtie waardoor ze altijd de juiste beslissingen nam en gewoon wist wat ze moest doen en hoe ze moest handelen. Ze volgde de weg naar waar ook haar neus en voeten haar brachten. Soepel en krachtig.
Ze had altijd beseft dat haar kinderen niet haar eigendom waren. Dat zij ze maar tijdelijk onder haar hoede mocht houden.  Ze had hun alles geleerd wat nodig was om te overleven. Toen ze jong was had ze heel vaak gehuild als er weer een van haar kinderen al dan niet vrijwillig haar warme nest verliet. Niet alleen uit verdriet maar ook om hun te laten weten dat zij er nog steeds was en er altijd voor hun zou blijven. Ze wist dat dat gewoon de loop der dingen was. Dat het goed was zoals het was.  Haar kinderen zouden partners vinden en nieuwe families stichten.
Samen met haar man en kinderen hadden ze over continenten gedwaald. Voor hen bestonden geen grenzen. Ze waren een hecht team die er samen voor zorgden dat alle buiken gevuld bleven. 

Haar man, nog steeds een alfa man, en zij waren jaren samen geweest en elkaar altijd trouw gebleven maar nu ze weg was zou hij snel een ander vinden zodat het evenwicht niet verstoord zou raken. Nee zij zou geen lege plek achterlaten. Haar sporen stonden in ieders hart gegrift. Zij had alles gegeven wat ze in zich had en dat was goed zo.

Nu was er alleen nog maar vrede in haar hart. Ze voelde zich een worden, versmelten, met de wereld om haar heen, ze begreep intuïtief het grote plan en de perfectie van het bestaan. Ze kende wijsheid van het leven zoals het zich voordeed. Ze hoefde nu niet meer wakker en alert te blijven. Ze hoefde nu alleen nog maar te liggen en te genieten van de intense stilte om haar heen. Haar laatste minuten waarin ze de zachte wind nog steeds om haar heen voelde cirkelen, als een spiraal, die haar nu ieder moment liefdevol op kon heffen.  

Ze zuchtte nog een laatste keer toen haar wezen opgetild en meegevoerd werd in een stralend licht. In de verte zag ze reeds de meest prachtige kleurrijke weilanden ooit verschijnen. Intens gelukkig liet ze zich meevoeren naar haar nieuwe bestemming wetend dat haar geest voortlevend velen beschermen zou!

©Marion

Over dubbeltjes en kwartjes

Wist je dat je altijd gelijk krijgt, wat je ook denkt?? Ja dat lees ik hier net. Ik wist het wel, maar toch…Hier staat het nog eens zwart op wit. 

“Als je gelooft dat je werkelijk in staat bent je verlangens te realiseren, dan zal je dat gaan lukken. Maar als je ervan overtuigd bent dat iets voor jou niet is weggelegd dan krijg je ook gelijk!”. 

Vroeger werd ons, tenminste mij,  dat met de paplepel ingegoten. Op school, maar ook tijdens het verklaren van mijn dromen. Als je voor een dubbeltje geboren bent wordt je nooit een kwartje. Dat was een uitdrukking die ik vaak gehoord heb dus blijkbaar had ik grootse plannen als kind. 

En nu kom ik tot de ontdekking dat dat spreekwoord van het dubbeltje en het kwartje helemaal niet waar blijkt te zijn. Ook daarvan heb ik voorbeelden gehad. Mensen werden zelfs meer dan een kwartje. Sterker nog…mensen zijn onbetaalbaar gebleken. Iedereen…of je je daar nou bewust van bent of niet. Maar allee…ik dwaal af.

Het vervullen van verlangens, het waar maken van dromen is iets wat me ingegeven werd door de vraag "wil en kan ik nog wel doen wat ik nu doe"?.   Miljoenen mensen leven toch hun droom. De winnaar van de tour, de popmuzikant, de bergbeklimmer die op de top haalt, de kunstenaar en ga zo maar door. Zoveel mensen doen dat wat ze het liefste willen doen. Ik heb dat ook in mijn omgeving gezien in mijn familie zelfs.

Als ik mijn leven eens naga dan heb ik ook veel dingen gedaan die ik het liefst wilde als kind. Een van die dingen was moeder worden en kinderen krijgen. En ja, dat heeft me een heel gelukkig mens gemaakt en nog steeds. Goed de omstandigheden waren niet altijd ideaal, maar mijn droom om kinderen te krijgen heb ik waargemaakt ook al vertelden artsen dat ik ze nooit zou kunnen krijgen. En dat werd tevens de mooiste gebeurtenis in mijn leven. 

Ook al voelt het soms niet zo…heel veel dingen waar ik van droomde zijn gewoon uitgekomen en de dingen waarvan ik dacht die gebeuren nooit zijn dat ook niet. Een vette bankrekening is nooit echt een droom geweest.  Ik heb het gewoon nooit echt verlangd of geloofd dat dat zou gebeuren.  Et Voila…

En zo zijn er veel grote en kleine dingen geweest die ik verlangde of waar ik van droomde en velen zijn uitgekomen. Niet helemaal op de manier zoals ik verwachte maar ze zijn wel uitgekomen. 

“You are never to old to set another goal or dream another dream”.

Nu, op dit punt in mijn leven,  wordt ik weer een kant op geleid waarin ik stil wil staan bij wat mijn dromen ook alweer nog meer waren.  Welk doel wil ik nog bereiken en hoe ga ik dat voor me zien? Die wielrenner ziet zichzelf op de tribune staan op nummer 1, en niet de zware weg en de pijn onderweg. 

En dan dit...vaak hoorde ik op het speelplein “wat je zegt ben jezelf” ingefluisterd door ouders van gepeste kindjes. Ook dat blijkt waar. Sterker nog, niet alleen wat je zegt ben jezelf maar ook wat je denkt ben jezelf”.

Het is nu tijd om na te denken. Te “denken” wie ik in wezen al ben. Het zetten van het doel om de droom die al een heel leven ligt te sudderen nu te gaan serveren. Ja, ik heb een nieuw doel gesteld, "droom" het zo voor mijn geestesoog en "zie" het uiteindelijke resultaat. Want....ik wil gewoon altijd gelijk!!

Ohw .. en trouwens besef wel….Kwartjes en dubbeltjes bestaan intussen al lang niet meer.

©Marion

Opruimen

Mijn vakantie is begonnen. Ik heb me voorgenomen vandaag mijn huis eens op te ruimen, het regent immers. Ik heb nog vele plannen voor deze vakantie maar vandaag wil ik eens orde in de chaos, die mijn huis heet, scheppen.

Ik begin bij datgene dat er echt verschrikkelijk uitziet…mijn boekenkast. Boeken schots en scheef, stapels die voor en achter andere stapels liggen. Geen ruimte meer om nog iets onder de dikke stoflaag te vinden, laat staan er nog iets bij te plaatsen.

Ik had het kunnen weten. Ik had daar niet moeten beginnen want het is het begin van een reis. 

Boek na boek neem ik in mijn handen. En ik wil het niet maar toch kan ik het niet laten om even te bladeren. Hangend aan regels en woorden verstrijkt de tijd. Uit ieder boek dwarrelt wel minstens een blaadje. Blaadjes met aantekeningen. En ook die moet ik natuurlijk even bekijken. Ook die woorden brengen me terug naar verre verledens.

Verloren gewaande aantekeningen komen ineens weer terug in mijn heden. Dingen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had en blaadjes die ik toch ook nu weer wil bewaren. Foto’s van mijn kleine hondje Pepper toen hij nog een baby was. Vertederd denk ik terug aan de tijd waar ik toen was. Die tijd met alle pijn en verdriet waarin de kleine Pepper mijn vreugde was. Hij liet me lachen en door mijn tranen heen kijken. Hij liet me naar buiten gaan en de wereld anders bekijken. Hij likte mijn handen als ze tot vuisten gebald waren.

Ik vind blaadjes met wijze woorden en kaarten met routes die ik nog wil lopen. Wegen die ik nog wil bewandelen. Ik vind zelfs een cassettebandje met een opname van een gesprek waarin een man mij vertelt wie ik in wezen ben. Ik vind een wichelroede verstopt in een doosje en een doosje verloren gewaande waarzeg-kaarten. Stiekem trek ik snel een kaart. Een toren. Ik zoek de beschrijving die er bij hoort en ik ontdek dat de toren vertelt dat de persoon die hem trekt zich zelf ontwikkelt en langzaam en zonder hulp van anderen omhoog klimt. Goh...
Ik klim verder in mijn boekenkast en bedenk, met ondertussen alweer een ander verdwaling in mijn handen, dat het tijd wordt om eens te gaan koken. 

Het regent en mijn koffie is koud geworden.

Misschien moet ik het anders aanpakken. Ik maak stapeltjes. Stapeltjes van boeken die ik nog wil lezen, stapeltjes van boeken die ik in wil kijken en stapeltjes van dubbele boeken. Ja, ook die blijk ik te hebben. De geleende boeken leg ik even heel ergens anders.
En dan is het ineens klaar. Mijn boekenkast ziet er weer netjes uit. Alles staat netjes in de rij en is afgestoft. Dezelfde soort boeken staan zij aan zij. Tevreden kijk ik naar mijn kast.

Maar wat doe ik nu met al die stapeltjes die overal rond liggen??

©Marion

High 5

Jij begon gelijk te vertellen toen je me zag. 

Eerst over het mooie weer en dat je je soms zo eenzaam voelde, even weg moest van je kamer. Dat je dan maar even in het parkje op een bankje ging zitten. Op de plek waar je het water zich met de stroom mee hoorde haastte. Onder de grote boom die de eerste druppels regen zou opvangen. En ik ging naast je zitten om even te luisteren wat je te vertellen had. En je vertelde over je leven. Hoe je letterlijk soms in de goot wakker werd, dat je op het randje van de dood had gezweefd soms. En nog veel meer ..je vertelde en vertelde. En af en toe gaf je me een high 5 en keek me lachend aan. En ik vroeg je wat je nog verlangde van het leven en jij moest hier heel lang over nadenken. Ja, je wist wel wat je wilde …je wilde “Gewoon”. 

Voor we het beseften was het ineens een uur later en viel het donker in. En beiden moesten we naar huis, terug naar ons eigen leven en ieder onze eigen reden om te moeten.  We namen afscheid en je klopte met je vuist op je hart. En ja, je had gelijk…..ook mijn hart was geraakt.

In gedachten, en met de geur van zijn parfum nog in mijn neus, liep ik peinzend naar huis. Mijn huis waar ik uit gevlucht was omdat ik het even had gehad met de dag. En alles werd ineens relatief toen ik zag wat hij nog steeds te dragen had. 

In gedachten maak ik voor hem een diepe buiging.

©Marion

De Strijd

Het is eigenlijk zo…Hij liep daar wel, maar niemand wist wie hij was. Ze dachten wel dat ze hem kenden maar hij was zo veranderd. Niet van uiterlijk eigenlijk. Ja, wat dikker misschien en een rimpeltje meer, dat wel, maar verder herkenden ze zijn uiterlijk nog wel. Maar wie hij geworden was, daar had eenieder zijn eigen gedachten over. 
Ja natuurlijk wist hij het zelf ook wel en als hij erover nadacht dan greep angst hem naar de strot. Hij merkte zelf ook hoe hij veranderde. Niet meer was die hij zo graag wilde zijn en niet meer was die hij ooit geweest was. En hij had er geen vat op, nog niet in ieder geval. Hij merkte ook de starende ogen en de vragende blikken. De oordelen en het geroddel en alle zogenaamde vrienden die hem zo maar lieten vallen. Ja, Velen meende te weten wie hij was. Ergens begreep hij het onbegrip ook nog wel. Het was ook allemaal heel erg verwarrend.
Hij liep daar, zelf ook gefrustreerd als hij merkte dat het weer eens misging. Als hij om zich heen keek was het nog maar de vraag of hij hun nog wel herkende. Op goede dagen kon het nog wel lukken. Maar op slechte dagen leek de ballon waar hij in gevangen zat maar niet te willen knappen. Dan kreeg de wereld die vage melkachtige kleur…alsof je door glas keek naar een ander universum. Hij voelde wel dat hij er niet meer goed in paste. Al die verwachtingen waaraan hij niet meer kon voldoen en de schuld die zo knaagde aan zijn ingewanden. 
Het liefst wilde hij zijn hoofd dan ten ruste leggen en zich overgeven aan dat wat hem wegdreef van de werkelijkheid. Zich laten dragen naar die andere wereld vol belofte. De wereld waar alle zorgen en pijnen verdwenen als sneeuw voor de zon.
Nee, niemand zag zijn strijd. De strijd die hij moest leveren om door te lopen. Maar lopen zou hij voorlopig nog. De wind zou de tranen van zijn gezicht blazen. De elektriciteit in de lucht zou hem nog wat energie geven. Ja, voorlopig zou hij nog doorlopen en alles wat hij verloren had gewoon achter zich laten. 
Zo zou hij verder en verder lopen, zeker tot aan het grote meer. 
Het meer met het kristalheldere water. De glinsteringen die zijn ziel kunnen raken ongeacht wie hij is of denkt te zijn. De druppels die het licht weerkaatsen en de waarheid over hem aan hem tonen. En daar zou hij langzaam inwandelen en alle lasten van zich afspoelen. Alle schaamte- en schuldgevoelens, die zich steeds weer als ongewenste parasieten aan hem wisten te hechten, zou hij van zich afspoelen. 
Gezuiverd zou hij dan terug naar huis kunnen gaan. Het thuis waar iedereen hem kende en wist wie hij werkelijk was. 

©Marion

Het boekje

Ik hou het in mijn handen en mijn adem stokt. Ik was het bijna vergeten maar het is er nog. De herinnering aan een lang vervlogen tijd komt uit de bladzijden gewasemd als een hete adem in mijn gezicht. Ik heb over de bolle buik gewreven en de geest is uit de fles ontsnapt.

Het boekje, zonder kaft nu, voelt kwetsbaar zonder zijn bescherming.
Ik leg het even weg en als afleidingsmanoeuvre zet ik pardoes de tv aan. Ik kijk zelden tv en ook nu zie ik niet waar het over gaat. Een doffe stem ver weg maakt geluid dat hoor ik wel, in een andere kamer, in een andere tijd en ja… in een parallel universum lijkt het.  Op het moment dat ik het boekje in mijn handen neem word ik weggezogen naar een lang slungelig meisje van 15 jaar. Silly is haar naam. Bovenaan iedere bladzijde is een zonnetje afgedrukt in het papier. En op iedere bladzijde heeft Silly het rondje gebruikt om haar emoties weer te geven. Als ik door de bladzijden blader zie ik dat de gezichtjes van de zon variëren van blij naar boos, naar nog meer boos, van vragend en huilend naar verdriet. En weer loop ik even weg…op weg naar een glas koud water. Een kramp trekt door mijn hart.

Afgekoeld wint mijn nieuwsgierigheid het en ik loop terug. Ik móet weten of mijn herinneringen aan Silly ook echt zijn. Alsof ik bevestiging zoek voor die herinneringen aan dat verdrietige meisje dat droomt over een betere wereld en een beter leven. Dat meisje dat zo haar bestaansrecht zoekt. Zij die het ijzer van de tralies met haar handen wil breken.

Met de bladzijden in mijn hand, blader ik verder en zie woorden van verliefdheid, woorden van haat en eenzaamheid.  Maar vooral veel woorden die in radeloosheid spreken over de dood. Woorden die keer op keer afscheid proberen te nemen van een donker leven.

Ik sta naast haar nu, sla mijn armen om haar heen en probeer mijn tranen terug te dringen, alsof ze op verboden terrein komen.  Arme Silly wat was je sterk toen.  Al blij met de stralen van de zon in je kamer die speciaal op zoek naar jou waren. Stralend om je jonge leven enigszins te verwarmen.

Grote vragen van het leven lees ik, over oorlogen en geweld. Vragen die nog steeds door niemand echt beantwoord zijn. Maar ook lees ik je wens om je van je schulden te verlossen.  Meisje toch, ik vraag je…welke schulden kon jij in hemelsnaam hebben? Ik lees puberzaken maar nog meer volwassen-falen.

Aan de echtheid van mijn herinneringen hoef ik niet te twijfelen. Ze zijn zo echt als ik hier zit te beven. Lang geleden kende ik je maar je bent inderhaast vertrokken. Je hebt het ijzer met je handen gebroken en bent de wereld ingestapt.  Ik ga je loslaten kleine Silly, meisje toen al zo groot.  Je woorden verbrandt ik. De bladzijden mogen niet verdwarrelen en in het universum eigen werelden gaan creëren.  Ik, lieve Silly, ga die ketting voor je verbreken. Er zal niet meer zijn dan mijn herinnering en die van jou natuurlijk. Ohw ja...en uiteraard de foto van een lachend zonnetje. Laten we die foto bewaren als bewijs van het gezegende kind dat thuis is waar het bestaat.

©Marion

Mijn plek

Oké...daar gaan we dan. 

Ik heb werkelijk nog geen flauw idee wat ik nu ga doen maar volg het advies van wat vrienden op. Die zeggen dat ik een 'Storyteller" ben. En heel misschien is dat ook wel zo. In ieder geval ben ik altijd erg geïnteresseerd in boeken, sprookjes en verhalen van anderen ook. Ik weet nog goed dat ik mijn eerste boek kreeg. Ik lag ziek te bed en ik kreeg van mijn moeder een dik boek. Het was een boek dat mijn petje toen te boven ging maar wat was het fijn mijn eerste boek. Een gebonden boek met op de harde kaft een afbeelding van een piramide. Toen had ik geen idee wat dat betekende. 
Op een dag kreeg ik een heel bijzonder cadeau. Een kartonnen doos. Je weet wel, zo eentje waar bananen in vervoerd worden. Nou, die doos bleek afkomstig van een ouder nichtje en zat helemaal vol met boeken waar zij 'uitgegroeid' was. Een hele nieuwe wereld ging er voor me open.
Tranen met tuiten heb ik gehuild met Remi die "Alleen op de wereld" was. In mijn uppie heb ik zitten schateren met Beekman en Beekman van Toon Kortooms. En over en over heb ik de sprookjes van Grimm gelezen. Ja, heel wat uurtjes heb ik me teruggetrokken en in fantasiewerelden bevonden. 

Ademloos ook kon ik luisteren naar de verhalen van ooms en tantes. Verhalen over vroeger en over hun jonge dagen, over de familie en alle belangrijke gebeurtenissen in hun levens. Mijn God . had ik die maar allemaal opgetekend want helaas ben ik heel veel van die verhalen alweer vergeten.
Ik was dus mijn hele leven een fervent lezer. Helaas staat mijn boekenkast nu vol met ongelezen bladzijden. De laatste jaren heb ik eigenlijk geen boek meer uit kunnen lezen. Dus, nu dat vermaak niet meer zo wil vlotten, is misschien de tijd aangebroken om zelf te vertellen wat er zich in mijn hoofd opdringt en graag verteld wil worden.

Voor nu zal ik eerst eens uit moeten vinden hoe dit Blogger programma werkt.

©Marion