Het boekje

Ik hou het in mijn handen en mijn adem stokt. Ik was het bijna vergeten maar het is er nog. De herinnering aan een lang vervlogen tijd komt uit de bladzijden gewasemd als een hete adem in mijn gezicht. Ik heb over de bolle buik gewreven en de geest is uit de fles ontsnapt.

Het boekje, zonder kaft nu, voelt kwetsbaar zonder zijn bescherming.
Ik leg het even weg en als afleidingsmanoeuvre zet ik pardoes de tv aan. Ik kijk zelden tv en ook nu zie ik niet waar het over gaat. Een doffe stem ver weg maakt geluid dat hoor ik wel, in een andere kamer, in een andere tijd en ja… in een parallel universum lijkt het.  Op het moment dat ik het boekje in mijn handen neem word ik weggezogen naar een lang slungelig meisje van 15 jaar. Silly is haar naam. Bovenaan iedere bladzijde is een zonnetje afgedrukt in het papier. En op iedere bladzijde heeft Silly het rondje gebruikt om haar emoties weer te geven. Als ik door de bladzijden blader zie ik dat de gezichtjes van de zon variëren van blij naar boos, naar nog meer boos, van vragend en huilend naar verdriet. En weer loop ik even weg…op weg naar een glas koud water. Een kramp trekt door mijn hart.

Afgekoeld wint mijn nieuwsgierigheid het en ik loop terug. Ik móet weten of mijn herinneringen aan Silly ook echt zijn. Alsof ik bevestiging zoek voor die herinneringen aan dat verdrietige meisje dat droomt over een betere wereld en een beter leven. Dat meisje dat zo haar bestaansrecht zoekt. Zij die het ijzer van de tralies met haar handen wil breken.

Met de bladzijden in mijn hand, blader ik verder en zie woorden van verliefdheid, woorden van haat en eenzaamheid.  Maar vooral veel woorden die in radeloosheid spreken over de dood. Woorden die keer op keer afscheid proberen te nemen van een donker leven.

Ik sta naast haar nu, sla mijn armen om haar heen en probeer mijn tranen terug te dringen, alsof ze op verboden terrein komen.  Arme Silly wat was je sterk toen.  Al blij met de stralen van de zon in je kamer die speciaal op zoek naar jou waren. Stralend om je jonge leven enigszins te verwarmen.

Grote vragen van het leven lees ik, over oorlogen en geweld. Vragen die nog steeds door niemand echt beantwoord zijn. Maar ook lees ik je wens om je van je schulden te verlossen.  Meisje toch, ik vraag je…welke schulden kon jij in hemelsnaam hebben? Ik lees puberzaken maar nog meer volwassen-falen.

Aan de echtheid van mijn herinneringen hoef ik niet te twijfelen. Ze zijn zo echt als ik hier zit te beven. Lang geleden kende ik je maar je bent inderhaast vertrokken. Je hebt het ijzer met je handen gebroken en bent de wereld ingestapt.  Ik ga je loslaten kleine Silly, meisje toen al zo groot.  Je woorden verbrandt ik. De bladzijden mogen niet verdwarrelen en in het universum eigen werelden gaan creëren.  Ik, lieve Silly, ga die ketting voor je verbreken. Er zal niet meer zijn dan mijn herinnering en die van jou natuurlijk. Ohw ja...en uiteraard de foto van een lachend zonnetje. Laten we die foto bewaren als bewijs van het gezegende kind dat thuis is waar het bestaat.

©Marion