Sporen

Ze was moe, heel erg moe. Vele kilometers had ze gelopen. Ver weg van haar familie. Ze was daar gaan liggen, ergens verborgen onder de wortels van een boom met haar hoofd nog net het zachte mos ervoor rakend. Het enige dat ze echter hoorde was het kloppen van haar hart.

Vreemd eigenlijk dat het verder zo stil was. Je zou allerlei geluiden moeten horen. Vogels die fluiten en geritsel in de struiken. Maar niets van dat alles. Alsof de wereld haar adem inhield voor dat wat ging komen. Ze werd alleen gestreeld door een lichte bries, overblijfsel van een storm een paar uur eerder.

Ze had al een paar dagen niet meer gegeten maar dat was niet erg. Ze had tegenwoordig niet meer zo'n honger. Ze was dan ook sterk vermagerd.  Haar schouders staken uit alsof het stokjes waren die haar bontjas om haar heen hielden in een laatste poging om haar te beschermen. Haar spieren waren stijf en haar botten oud.

Ze sloot haar ogen en droomde over het leven dat ze geleid had.
Over de vele kinderen die geboren waren, een tijdje bij haar bleven, maar uiteindelijk hun eigen weg vonden, rondzwervend over de aarde.

Zij was hun sterke moeder geweest, een leidster met een innerlijk kracht die haast niet te evenaren viel.  Ze vertrouwde volledig op haar instinct en intuïtie waardoor ze altijd de juiste beslissingen nam en gewoon wist wat ze moest doen en hoe ze moest handelen. Ze volgde de weg naar waar ook haar neus en voeten haar brachten. Soepel en krachtig.
Ze had altijd beseft dat haar kinderen niet haar eigendom waren. Dat zij ze maar tijdelijk onder haar hoede mocht houden.  Ze had hun alles geleerd wat nodig was om te overleven. Toen ze jong was had ze heel vaak gehuild als er weer een van haar kinderen al dan niet vrijwillig haar warme nest verliet. Niet alleen uit verdriet maar ook om hun te laten weten dat zij er nog steeds was en er altijd voor hun zou blijven. Ze wist dat dat gewoon de loop der dingen was. Dat het goed was zoals het was.  Haar kinderen zouden partners vinden en nieuwe families stichten.
Samen met haar man en kinderen hadden ze over continenten gedwaald. Voor hen bestonden geen grenzen. Ze waren een hecht team die er samen voor zorgden dat alle buiken gevuld bleven. 

Haar man, nog steeds een alfa man, en zij waren jaren samen geweest en elkaar altijd trouw gebleven maar nu ze weg was zou hij snel een ander vinden zodat het evenwicht niet verstoord zou raken. Nee zij zou geen lege plek achterlaten. Haar sporen stonden in ieders hart gegrift. Zij had alles gegeven wat ze in zich had en dat was goed zo.

Nu was er alleen nog maar vrede in haar hart. Ze voelde zich een worden, versmelten, met de wereld om haar heen, ze begreep intuïtief het grote plan en de perfectie van het bestaan. Ze kende wijsheid van het leven zoals het zich voordeed. Ze hoefde nu niet meer wakker en alert te blijven. Ze hoefde nu alleen nog maar te liggen en te genieten van de intense stilte om haar heen. Haar laatste minuten waarin ze de zachte wind nog steeds om haar heen voelde cirkelen, als een spiraal, die haar nu ieder moment liefdevol op kon heffen.  

Ze zuchtte nog een laatste keer toen haar wezen opgetild en meegevoerd werd in een stralend licht. In de verte zag ze reeds de meest prachtige kleurrijke weilanden ooit verschijnen. Intens gelukkig liet ze zich meevoeren naar haar nieuwe bestemming wetend dat haar geest voortlevend velen beschermen zou!

©Marion