Rennend naar een paal, waar ik eerst uit dien te checken, haast ik me naar een andere gereedstaande trein. Ik vergeet weer in te checken en ren snel terug naar de paal van die andere maatschappij. Ik roep nog tegen de conductrice …"Wacht even, ik wil mee". Maar ze heeft geen boodschap aan mij en de trein komt in beweging als ik net voor de dichte deur sta te hijgen. Boos loop ik naar een bankje. Boos omdat die treinen gewoon al jaren niet aan willen sluiten. Rivaliserende spoorwegmaatschappijen zijn een crime. Als alles op tijd rijdt, volgens schema, is het nog bijna niet te doen om je aansluiting te halen.
Een mevrouw die het allemaal ziet zegt tegen me "Overal is een reden voor, dit is de bedoeling en je hebt dadelijk vast een heel leuke ontmoeting in de volgende trein. Je zult het zien". Tja dan verschijnen er allemaal gezellige, interessante en spannende beelden voor mijn geestesoog. Zelfs een glimlach is er, voor degene die toevallig kijkt, op mijn gezicht te zien .
Ik heb een kwartier om te dagdromen ....
Dan rijdt een nieuwe trein het perron op en als de deuren open klappen stap ik snel in. Het zal me niet nog een keer gebeuren dat ik een trein mis. Ik zoek een lege bank met de rijrichting mee natuurlijk en op het moment dat ik wil gaan zitten hoor ik achter me een, durf ik het hier neer te schrijven?, een gekakel en een tumult. Ik draai me om en direct herken ik de dame die dit alles veroorzaakt. Het is een oude magere, dame. Een klein vrouwtje waar ik vroeger voor bibberde. Een "juffrouw" van mijn middelbare school. Ik loop op haar af en geef haar een hand. Ik zie een blik van herkenning in haar ogen en dan een glimlach. "Kom toch hier zitten" nodigt ze me uit. Ik neem, enigszins bezwaard, tegenover haar plaats naast een heer, die ze naar later blijkt, op het station ontmoet heeft. Het gebabbel gaat verder want ja, ze praat nu eenmaal graag en dat komt vooral omdat ze zoveel alleen is meldt ze. Haar beste vriendin, die maar liefst 100 jaar werd, is onlangs overleden. Omdat ze zich nu erg rot en eenzaam voelt is ze op weg naar haar zoon ergens in het midden van het land. Ze wil nu liever niet alleen zijn en gelijk geef ik haar. Ik weet alles van alleen zijn ook al heb ik dan nog niet haar leeftijd bereikt. Het gebabbel gaat vrolijk voort. Over alle mensen die we samen kennen en wie al dood is en wie nog leeft. Als de heer op zijn bestemming is uitgestapt kijk ze me bedachtzaam aan. Ineens beginnen de beelden van mij als tiener in haar bewustzijn terug door te dringen en ze zegt "Jij had vroeger al van dat lange haar, je was een beetje een probleemkind is het niet?" en ik meende een blik van afkeuring in haar ogen te zien. Ik dacht "O jee...nu gaat het komen". Ik bevestig haar herinnering en vertel iets over mijn ervaringen destijds. Een tijd dat een engel op mijn pad mij onder haar vleugels nam. Tot mijn verassing zegt ze ineens "Ik weet precies wat jij bedoelt, ook ik had een moeilijke pubertijd". En ze vertelt iets over háár jonge jaren, haar ouders en hoe het was in de oorlog ook. En ineens zijn we twee jongen meisjes die beiden even terug in de tijdmachine stappen. Zij gaat een paar jaar verder terug dan ik maar dat maakt de verbinding, die we beiden voelen, er niet minder om, ik kan haar volgen. We hebben het warm maar zij wil haar vestje niet uitdoen. Dan zie ja namelijk het losse gerimpelde vel aan haar armen, ze is veel gewicht verloren de laatste tijd. Ik denk even aan mijn dikke armen en dat ik die schaamte gelukkig overwon.
Dan zegt ze "Ik heb nog alle schriften van vroeger mét puntenlijsten". Ze pakt haar agenda en schrijft mijn naam bij de dag van zaterdag, want ja... vergeetachtig is ze wel al.
Het is tijd om uit te stappen. We nemen afscheid en ik vraag of ze hulp wenst bij het verlaten van de trein. Maar dat hoeft beslist niet. Zij kan dat nog goed zelf. Onze wegen scheiden zich weer maar de verbinding blijft. 84 Jaar. Gaan we elkaar hier nog ooit weerzien vraag ik me af? Ineens heb ik haast, ik stap snel uit en kijk niet meer achterom!
©Marion
Geen opmerkingen:
Een reactie posten