Buuf

Mijn buurvrouw is anders dan alle andere vrouwen die ik ken. Hoe zal ik haar eens omschrijven. Ze is wild en vrij lijkt het. Ze lijkt zich van niemand iets aan te trekken en doet wat ze zelf wil. Een, op zijn zachts gezegd, aparte verschijning. Iedere dag is het een verassing om haar ergens te zien dwalen. Soms gekleed in alle kleuren van de regenboog. Haar kledingkeuze is op zijn zachts gezegd erg onconventioneel. Combineren lijkt niet in haar woordenboek voor te komen. Lange kleurige rokken met verschillende bloemige dessins gecombineerd met ruiten “lappen”. Ja, ik heb anders eigenlijk geen woorden om haar stijl te omschrijven. De lappen lijken gedrapeerd om haar ronde vormen. Grote felgekleurde tulbanden als hoofdtooien die trots op haar hoofd gedragen worden en evengoed haar weerbarstige lokken niet in toom kunnen houden. Soms vegen op haar gezicht geschminkt alsof ze ten strijde trekt tegen een onzichtbaar leger onwetenden. Dan weer geheel gekleed in het zwart. Onzichtbaar haast schrijdt ze dan door de straten. Haar blik naar binnen gekeerd en onbereikbaar voor de wereld om haar heen. Een rouwende weduwe lijkt ze dan, gehuld in een wolk van verdriet en tranen, waardoor je snel beschaamd de andere kant op kijkt.

Ja, mijn buurvrouw is anders dan alle anderen. Er komt altijd veel volk aan haar deur. Populair is ze zeker. Ze lijkt allerlei bezweringen uit te spreken en wappert dan wat met haar handen in de lucht. Het precieze weet ik er ook niet van. Ik ben er in ieder geval nog nooit geweest. Ik denk dat ze vast een glazen bol heeft. Ik kan het zo voor me zien eigenlijk. Buurvrouw gehuld in haar gekleurde lappen zittend aan een tafeltje bedekt met een kleed met allerlei symbolen en een pot, pruttelend op een vuurtje, waarvan ik absoluut niet wil weten wat er in zit. In ieder geval weet ik niet precies wat ze daar allemaal uitspookt en eigenlijk wil ik het ook niet weten. Soms midden in de nacht, als ik wakker in mijn bed lig, hoor ik haar deur nog open en dicht gaan. Ik hoor dan haar armbanden rinkelen en de buitenlamp gaat even aan. In de stilte van de nacht hoor ik gefluister maar wat er precies gezegd wordt dat kan ik natuurlijk niet verstaan hoe hard ik ook mijn best doe.

Want ja, als ik eerlijk tegen je ben zou ik dat natuurlijk wel graag willen weten. Als ik eerlijk ben bewonder ik haar verschijning en de manier waarop ze zich door de straten begeeft. En ja, als ik eerlijk ben zou ik graag eens met haar praten en misschien wil ze dan wel eens in haar glazen bol kijken. Maar nee dat durf ik niet, sterker nog…Ik durf haar niet eens aan te spreken. Stel je voor, ze kan mijn diepste gedachten lezen of misschien weet ze al dat ik binnenkort dood neerval of onder een auto loop. Misschien spreekt ze een bezwering over me uit als ik iets doms zeg. Want ja, als ik eerlijk ben, ben ik wel een beetje bang voor haar en wat ze zou kunnen doen als ik in haar buurt kom.

Natuurlijk ben ik niet de enige die er zo over denkt. De hele straat heeft het vaak over haar. Er doen allerlei verhalen over haar de ronde. En als zij zich buiten begeeft, lopen op veilige afstand, altijd wel een paar kinderen achter haar aan die haar uitjouwen met woorden die ik niet eens in mijn mond durf te nemen.

Vooral over haar nachtelijke leven wordt flink gespeculeerd. Intrigerende verhalen, van hoer tot heks, hoor ik fluisteren. Ik zeg altijd maar, als je niet weet hoe de vork in de steel zit, kun je maar beter het zekere voor het onzekere nemen en uit de buurt blijven. Gisteravond was er ook weer zo’n tumult bij haar huis zodat ik voor de zekerheid alle ramen en deuren nog eens gecontroleerd heb. Gek hé, soms twijfel ik aan mezelf en controleer de sloten liever twee keer.
Laten we eerlijk zijn, een mens praat natuurlijk liever over een ander dan over zichzelf. Want wie wil er nou dat zijn leven open en bloot in de schijnwerpers van de buren, wat zeg ik, de hele buurt komt te liggen? Ik zeker niet en jij ook niet denk ik.

Ik neem nog maar een kop koffie en dan valt mijn oog op een artikel in de ochtendkrant

Midden-west: Dode vrouw gevonden

Donderdagavond is in de tuin van een huis aan de Zuidlaan een dode vrouw gevonden. Het gaat om de 45 jarige mevrouw P. Mevrouw P is door een misdaad om het leven gekomen. Hoewel de overledene zeer vermogend was lijken er geen spullen uit haar woning verdwenen te zijn. Ze was bekend vanwege de vele charitatieve doelen die ze steunde. Ook had ze in Oost een tehuis voor dak- en thuislozen opgericht waar ze dagelijks heen ging.

Vanwege het lopend onderzoek geeft de politie geen nadere informatie over de toedracht van de misdaad....

Hier schrik ik toch wel van. Ik kijk door de raam en zie dat er een soort tent bij haar huis is opgezet. Ik zal maar eens naar buiten lopen, horen of er nog nieuws is omtrent buuf.

©Marion

Mijmeringen

En alweer is er een jaar voorbij gevlogen en tja, hoe heb ik dat persoonlijk ervaren?

In vele opzichten een jaar waarin ik vaak met afschuw naar de wereld heb gekeken. Een jaar waarin ik tot op het bot geraakt werd door beelden waar ik liever niet naar wilde kijken, woorden hoorde die ik liever niet had willen horen. En dan in de spiegel zag dat ik er deel van uitmaakte…..
“Love & Peace” is voor velen een ver van mijn bed show. Mensen worden zwaar op de proef gesteld door armoe(de) en andere gebreken en tekorten. Waar men, in eerdere tijden in ons landje, de mond vol had over tolerantie en vrijheid heersen nu angst en korte lontjes alsof we zomaar 100 jaar terug geworpen werden in de tijd in plaats van een jaar vooruit. En misschien bestaat die tijd niet eens en zijn we werkelijk 100 jaar terug geschoten. Stel je eens voor, IMAGINE dat we nu andere keuzes konden en zouden maken. Welke zouden dat dan zijn? Zouden we hekken rondom ons huis bouwen of zouden we ons huis open stellen en ons een mens van de wereld voelen? Samen met al die anderen? Of kijken we toch eerst wat anderen doen in plaats vanuit ons eigen hart te re(a)geren? Kijken we als ‘ons’ naar ’hun’?

Hoe zou jij willen zijn en is dat degene je nu bent? Ben ik degene die ik zou willen zijn?

De hardste schreeuwers waren het luidst hoorbaar als een storm die over onze aarde raasde, zo leek het.

En toch …verkies ik het om naar de fluisteringen te luisteren…Die zachte wind die juist nu het beste uit mensen haalt. Mensen die er alles aan gelegen is om hun medemens te helpen en zelfs bereid zijn hun karige brood te delen. Veraf en dichtbij. Die fluisteringen trokken méér mijn aandacht en overstemmen voor mij het geluid van de storm, gewoon omdat ze in de meerderheid waren en zijn.

Mijn persoonlijke pijntjes vielen in het niet, kijkend in de oogjes van mijn kleinkinderen. En ik denk aan al die kindjes die geboren werden, in het afgelopen jaar ook weer. Al die kinderen die het leven van mij en alle ouders en grootouders over de hele wereld een stuk mooier maken. Ik gun hen allen een vrije wereld waarin ze kunnen ontdekken en verwonderen, waarin ze kunnen lachen en dansen, waarin ze kunnen leren, kiezen en vooral lief hebben.

Ik wens jullie allen een nieuw jaar waarin je diegene kunt zijn die je het liefst zou willen zijn. Geluk zit niet in het ‘hebben’ maar in het ‘delen’ is mijn ervaring! Die geluksmomenten worden bewaard op een heilige plaats en met een glimlach draag ik ze behoedzaam mee naar een volgend jaar!
   
©Marion