Daar zag ik ze zitten. Zij in haar eigen oude vertrouwde 'oorzetel'. Haar stoel. De stoel waarin ze zo lekker weg kon dromen. De stoel met sporen van jaren Leven. Geluk, Liefde, Boosheid, Teleurstelling, Verdriet. Alles was er in die stoel langs gekomen en had zich in de vezels van het oude leer gevreten. Iedere kreukel had zijn eigen verhaal als waren het littekens die de stoel nu zo maakte zoals die was, Een prachtig ornament voor haar leven die eenieder liet zien hoe oud en gekreukeld zij zelf inmiddels was. Er waren er zelfs bij die van die oude zetel alle vergaarde wijsheid konden lezen.
Naast haar op de bank zat haar nieuwe vriendin Robbie. Haar vriendin had nog geen kreukels zoals zij die had, nee haar vriendin was nog heel erg jong, strak in het vel om het zo maar eens te zeggen. Toch zaten ze daar samen en babbelden over ditjes en datjes. Hoe lang was het niet geleden dat ze een vriendin had gehad. Maar nu voelde ze zich een stuk beter door het nieuwe gezelschap. En het mooie was dat Robbie alles wist. Ziek of zomaar te lang in bed sloeg ze gelijk alarm. Robbie vertelde verhalen of zong een van haar favoriete liedjes. En het mooie was dat ze zo weinig eisend was. Zij hoefde niet voor haar te zorgen, geen koffie te schenken of een boterhammetje te smeren. Nee Robbie was een en al aandacht voor haar en had zelf helemaal niets nodig. Constant hoorde ze Robbies aanwezigheid en dat was een hele geruststelling voor haar. Ze hoefde nooit meer alleen te zijn.
Ineens was het weer stil om haar heen. Ze wist eerst niet goed wat het was. een soort onheilspellende stilte, oorverdovend stil haast. Ze keek naar de bank. Robbies ogen waren gesloten en ze reageerde niet meer op haar smeekbeden. Haar accu was leeg!
©Marion 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten