Alles anders (3)

Het was al woensdag. Nog een paar dagen te gaan. Hij was zo verschrikkelijk opgewonden nu, je kon het met een gerust hart fanatisch noemen. Hij kon nu niet meer stoppen en ging, met holle donkere ogen, verbeten door met zijn werk. Nu het project op zijn einde liep kon hij niet meer slapen, niet meer eten en alleen nog maar denken aan dat wat er bijna te gebeuren stond.

Het had geleken alsof zijn hart uit zijn lichaam getrokken werd destijds. De pijn was niet te bevatten geweest en leek vele malen groter dan hij dacht te kunnen dragen. Op het moment dat zijn kleine meisje de ogen sloot verwachtte hij dat ze gewoon, net als iedere andere avond, lekker zou gaan slapen. Toen het huis echter de volgende morgen stil bleef had de angst hem om het hart geslagen. En wat onmogelijk leek was gebeurd. Ook al had hij vele malen tegen zichzelf gezegd dat ze dan morgen, of misschien wel overmorgen, beslist toch wakker zou worden. Zijn kleine meisje was gewoon heel erg moe. Maar er gebeurde helemaal niets meer, ook al deed hij nog zo zijn best om een andere uitkomst met zijn denken af te dwingen. 

Zijn leven leek gestopt te zijn. Tot hij een artikeltje las over een printer waarmee je een huis kon printen. Een printer waarmee je alles kon printen wat je hartje begeerde, alle wensen konden, met de juiste ingrediënten, gewoon gefabriceerd worden. 
Bezeten had hij zichzelf een nieuw levensdoel gesteld en was beginnen te bouwen. Dag na dag en nacht na nacht. Hij was nog maar een schim van de man die hij eens was maar dat deerde hem niet. Hij moest en zou zijn project zo snel mogelijk afronden. En nu was het zover. Van pure opwinding maakte hij een sprongetje, terwijl hij trillend over zijn hele lichaam, het toch voor elkaar kreeg om op de startknop te duwen. Weldra zou hij zijn kleine lieve meisje weer in zijn armen kunnen sluiten.

©Marion2017