Ohh...Ik was weer eens té laat opgestaan. Ja, mijn wekker had me keer op keer schreeuwerig gewaarschuwd maar ik wilde niet uit mijn heerlijke warme nestje komen. Al die verplichtingen, de baas die ongetwijfeld weer aan mijn hoofd zou zeuren, die ellenlange saaie vergaderingen waar we de toekomst van ons imperium zo nodig moesten bespreken. Vergaderingen die ons geen stap dichter bij het zo gewenste succes zouden brengen. Het idee alleen al bracht de wanhopige tranen in mijn ogen. Ik was gewoon zo verschrikkelijk moe dat ik niet eens meer goed wist hoe ik mijn been buiten mijn bed moest brengen, hoe ik mijn voet op het nog koude zeil moest plaatsen. En dan die ellendige hoofdpijn iedere dag weer. Met dichtknepen keel van de angst voor de dag die voor me lag, was het toch ook vandaag weer gelukt om onder de warme douchestraal door te rennen en een slok koffie naar binnen te gieten. In de auto zou ik proberen mezelf te kalmeren. Even zen te worden om het maar eens populair te zeggen.
Toen ik instapte was de auto al lekker warm, zelfs mijn stoel was verwarmd. Ik legde mijn hoofd achterover op de leuning en riep "Zen" en "Werk" en sloot mijn ogen. Een heerlijke rustgevende muziek vulde deze veilige ruimte en haast geluidloos kwam mijn voertuig in beweging. Wat was het toch een privilege om in deze tijd te leven. Auto's die hun eigen weg volgenden en je brachten waar je zijn wilden. Niemand die zich meer druk hoefde te maken en zijn tijd onderweg nog even nuttig kon besteden. Of nutteloos, dat kon ook. Alles was immers goed.
Toen ik na een tijd mijn ogen opende en uit het raam keek was ik even verdwaasd, geen idee waar ik was eigenlijk. Ik was helemaal niet op weg naar mijn werk constateerde ik geschrokken. Sterker nog, ik herkende niets in de omgeving waarin ik me nu bevond. Ik riep nogmaals "Werk" maar mijn auto vervolgde onverstoorbaar zoevend zijn weg. Ik dacht nog dat er misschien een omleiding was. Het zou vast goed komen, mijn dagelijkse ritje naar mijn werk was immers nog nooit fout gegaan. Nog even geduld zei ik geruststellend tegen mezelf.
Toen ik instapte was de auto al lekker warm, zelfs mijn stoel was verwarmd. Ik legde mijn hoofd achterover op de leuning en riep "Zen" en "Werk" en sloot mijn ogen. Een heerlijke rustgevende muziek vulde deze veilige ruimte en haast geluidloos kwam mijn voertuig in beweging. Wat was het toch een privilege om in deze tijd te leven. Auto's die hun eigen weg volgenden en je brachten waar je zijn wilden. Niemand die zich meer druk hoefde te maken en zijn tijd onderweg nog even nuttig kon besteden. Of nutteloos, dat kon ook. Alles was immers goed.
Toen ik na een tijd mijn ogen opende en uit het raam keek was ik even verdwaasd, geen idee waar ik was eigenlijk. Ik was helemaal niet op weg naar mijn werk constateerde ik geschrokken. Sterker nog, ik herkende niets in de omgeving waarin ik me nu bevond. Ik riep nogmaals "Werk" maar mijn auto vervolgde onverstoorbaar zoevend zijn weg. Ik dacht nog dat er misschien een omleiding was. Het zou vast goed komen, mijn dagelijkse ritje naar mijn werk was immers nog nooit fout gegaan. Nog even geduld zei ik geruststellend tegen mezelf.
Toen ik weer naar buiten keek stokte mijn adem. Voor me zag ik een soort mega grote tunnel met zes tunnelbuizen. Voor iedere tunnelbuis zag ik, zo ver als ik kon kijken, een rij auto's die langzaam naar binnen rolden. Ik las de paniek in ieders ogen. De gezichten van de mensen achter de raampjes trokken angstige grimassen en ik kon haast hun woordeloze geschreeuw horen. In paniek riep ik "WERK, WERK" maar onverstoorbaar rolde ik richting ingang van mijn tunnel en toen ik dichterbij kwam zag ik dat de buizen voorzien waren van bordjes. Met alle macht die ik nog in me had probeerde ik de deuren te openen. Maar helaas, alles bleek hermetisch gesloten te zijn. Iedere tunnel had zijn eigen thema zag ik nu. Links naast me zag ik een bordje waarop nu duidelijk "Alzheimer" te lezen stond. Rechts las ik "Anorexia Nervosa". Boven de tunnel waar ik nu langzaam inrolde stond "Burn Out". Het werd stil en donker om me heen.....
©Marion2017
noot van de schrijfster: Niemand heeft ooit meer iets van haar vernomen. Het werk ging gewoon door zonder haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten