De Bus

Ze zat daar op het bankje te mijmeren en haar leven te overdenken als het ware. Steeds kwamen er beelden van situaties voor haar geestesoog die tot een andere richting hadden geleid. Situaties die haar tot in haar ziel gepijnigd hadden. Ja, ze zag hoe ze door het leven zelf gevormd was naar de vrouw die ze nu hoorde te zijn.

Een bus stopte bij de halte een paar meter verder op. En mensen begonnen uit te stappen. Een voor een het trapje afdalend, hun voeten op de stoep plaatsend. De een deed dat bedachtzaam, de ander met een klein sprongetje.

Met stomheid geslagen bekeek ze het tafereel. De vrouwen die uitstapten zagen er allemaal hetzelfde uit. Sterker nog, ze zagen eruit als zij zelf. Hetzelfde haar, hetzelfde gezicht, gewoon alles hetzelfde. Alsof het hier om eeneiige meerlingen van haarzelf ging. Ze knipperde nog eens met haar ogen maar de beelden bleven. Daar stonden nu al die vrouwen haast voor haar op de stoep.

Nu ze beter keek en deze dames gadesloeg begon ze toch enige nuanceverschillen te onderscheiden. Eentje zag er uit als een klein bang meisje dat hulpeloos aan haar duim zoog. De vrouw naast haar hield stevig de hand van het kind vast zodat ze niet kwijt zou raken in de menigte of erger nog, dat een vreemde haar mee zou nemen. Een andere vrouw streelde regelmatig even over het lange haar van de kleine als om haar te troosten op deze vreemde lege plek die toch zo druk was.
Vol verbazing nu zag ze een vrouw die eruit zag als een strijder. Een vrouw die liet zien dat ze bereid was haar plek in dit leven te veroveren. Een vrouw die zou vechten voor zichzelf en haar geliefden. Deze vrouw droeg een lang zwaard zo helder en schijnend dat eenieder zich in de kling kon spiegelen.

Gefascineerd nu keek ze naar de vrouwen die haar evenbeeld waren. Ze zag een zwangere, waarbij de verwachting op haar gezicht te lezen was. Ze zag iemand met een grote tas vol eten en drank dat ze langzaam begon uit te delen aan de omstanders die aan waren komen lopen. Ze zag een dame met een gouden kroon die statig het hele tafereel overzag. Ze zag een godin wiens ogen leken op die van een adelaar, scherp en alziend. Maar wat nog het meest opviel waren alle kleuren om de dames heen. Ieder had zijn eigen kleur. De een feller dan de ander. Sommige kleuren zag ze sprankelen, alsof die van blijdschap de wereld over zouden dansen en andere kleuren leken vol van verdriet waarvan de tranen haar haast in de ogen sprongen..

Na een tijdje alles gade geslagen te hebben zag ze hoe al die vrouwen, daar voor die bus, naar elkaar toe liepen en in een grote omhelzing samensmolten tot een nieuw wezen met kleuren zo helder en stralend dat zij er zelf in meegezogen werd. Ze voelde dat ze terecht was gekomen in een kristal heldere zacht roze gloed van liefde. Een liefde die moeiteloos om hen heen stroomde en een ieder raakte die in hun nabijheid kwam.

Ze waren eindelijk bij zichzelf gekomen en geworden wat ze echt waren!

©Marion

geïnspireerd door een bus-meditatie.