De Hereniging

Er bestaan dingen die ook ik maar moeilijk los kan laten. Kleren bijvoorbeeld. Twee volle kasten met maar liefst drie verschillende maten. En nu komt daar nog een maatje bij, ook al gillen al de deelnemende cellen vanuit hun kern “NEE…”. "Deze 'nieuwen' gaan alleen maar tot je nood-outfit behoren", hoor ik ze diep in me waarschuwend krijsen.
Mijn opperhoofd-kleerkast is daarom tamelijk leeg, daar hangt alleen maar mijn noodrantsoen. Tegen de tijd dat de seizoenen gaan wisselen of logees haast voor de deur staan, loop ik als een razende met een vuilniszak naar de bewaarkasten en neem me voor eens flink op te gaan ruimen. Schaamteloos komen dan die schattige slanke jurkjes in mijn handen en smeken me om toch nog even te mogen blijven. De zwarte niemendalletjes die zo mooi afkleden en die altijd alle complimentjes in ontvangst mochten nemen. Of dat ene jurkje waar ik me zo gelukkig mee voelde toen we samen…nou ja, je snapt het wel. En dan al die korte rokjes die me aanmoedigen dat het nog steeds mogelijk is als ik maar strijdbaar wordt en voor ze ga. Een rood/roze suède rokje komt van achter uit de kast en deelt netjes mee dat ze wel graag een tasje wil worden. Ja, dat heb je tegenwoordig! Mooie stofjes die beloven dat ze best nog een tweede leven kunnen leiden. En zo sta ik daar dan en gaat het overgrote deel weer terug de kast in tot de volgende keer dat ik strijdlustig met een zak de trap op stamp.

Het moeilijkst om afstand van te doen, ja ik beken het hier eerlijk, zijn mijn eenzame sokken. Ik heb een speciaal eenzame-sokken-doosje. Huilend liggen ze daar te wachten tot hun tweelingmaatje hen komt redden van de verlatenheid. Iedere keer als ik er in de buurt kom smeken ze me op blote voeten om toch vooral op zoek te gaan naar hun maatje. Sommigen liggen daar langer dan een jaar te wachten. Als ik goed luister hoor ik ze s-nachts zachtjes snikken van verdriet om het gemis van hun grote Liefde. Mijn hart smelt dan van medelijden.

Ik moet bekennen dat ik soms nog wel eens zo’n verdwaalde held tegen kom. Die was dan blijkbaar een 'liage' met een dekbedovertrek aangegaan. Bovendien weet ik echt niet meer welke van de twee het is, degene die weg was of degene in het eenzame-sokkendoosje. Ze lijken immers zovéél op elkaar. Het mooiste is dan toch écht als ik ze weer samen mag brengen. Er worden geen vragen meer gesteld, niet over de gewezen verblijfplaats of anderszins. Als ik dan zie hoe ze overgelukkig, innig ineengestrengeld, in mijn opperhoofd-kleerkast-sokken-la liggen dan den ik: “Ja…het was de moeite van het wachten waard”. Want zeg nou zelf, wat is nou mooier dan die perfect bij elkaar horende stelletjes? 

©Marion

Mijn eenzame-sokkendoosje