De Schuld

Je kunt geen enkele God vragen om problemen op te lossen die wij zelf gecreëerd hebben. “Bidden helpt ons niet”. Dat zou de Dalai Lama gezegd hebben zag ik net ergens voorbij komen.

Toen ik net in mijn agenda keek zag ik dat het over een dikke 5 weken Kerstmis is. Een feest waarbij gelovigen over de hele wereld bidden voor vrede op aarde. Ons werd op school al geleerd dat we lief moesten zijn voor elkaar en zeker op Kerstmis. Bij ieder onvertogen woord werden we luid gecorrigeerd. ”Jongensss het is Kerrusssst…ben nou toch eens lief voor elkaar, denk aan de vrede op aarde”. Ja, dat is mij met de paplepel ingegoten.

Nu ben ik een simpel mens en niet meer zo heel piep. En ik herinner me vele kinderruzies uit mijn vroege jeugd. Als iemand je sloeg en jij durfde terug te slaan dan maakte dat de ruzie meestal erger. Een van de twee was bang of heel erg boos maar de ruzie loste zich in ieder geval niet op. En ook in mijn wijkje had je al kinderen waar je meestal uit de buurt bleef want als je verkeerd keek of verkeerd lachte had je kans dat ze je flink te grazen namen. Voor sommige kinderen had ik een grote angst en ik kwam nog liever te laat thuis, wat me dan een reprimande opleverde, dan dat ik zo’n gewelddadige confrontatie aanging. Ik wist nooit waarom zo’n kind zo deed, sterker nog, ik vroeg het me niet eens af. Ik vermoed dat mijn geestelijke vermogens nog niet dusdanig ontwikkeld waren dat ik dergelijk gedrag kon beredeneren. Nu weet ik inmiddels dat die kinderen niet vervelend geboren werden en is me ook duidelijk geworden dat veel kinderen uit mijn kindertijd het heel erg moeilijk hadden thuis. Sommige kinderen waren daardoor stil en teruggetrokken en andere waren echte branieschoppers die wild om zich heen sloegen. Dat waren de kindjes die op een ‘negatieve’ manier om aandacht schreeuwden. Je kon bidden wat je wou maar jouw gebed loste hun problemen echt niet op, zelfs niet als mijnheer pastoor op blote knieën mee bad.
Tekorten kunnen van kleine mensenkindjes behoorlijke ettertjes maken zo kwam ik tot een bescheiden conclusie. Ieder kind heeft zo enkele behoeftes waaraan voldaan dient te worden om hem een goede basis in het leven te verschaffen. Maar wat nou als een behoefte als bijvoorbeeld erkenning je niet gegeven wordt? Dan ga je die erkenning toch ergens anders zoeken? Erkenning is een behoefte waar de meesten onder ons zich wel iets bij voor kunnen stellen toch? Ik bedoel we vinden het allemaal toch wel eens fijn om te horen “dat heb je goed gedaan”? Ik tenminste wel. Zo gaat het volgens mij in het klein maar ook in het groot. De wijzen onder ons weten wel dat je eigenlijk die erkenning in jezelf moet zien te vinden maar dat terzijde.

Ik zie de laatste tijd veel kinderen en jonge mannen met geweren rond razen als ware ze de duivel in hoogsteigen persoon. Toch is mijn overtuiging dat onder die zwarte vlaggen kleine jongetjes zitten die op hun hardst schreeuwen. Ze zijn van over de hele wereld gekomen en hebben zich, door allerlei mooie beloftes, onder andere wijs laten maken dat zij de uitverkorene zijn. Ik heb geen idee waarvoor ze dan uitverkoren zijn, ik weet alleen dat ze bij de zwarte vlaggen nodig waren en dat ze ons nu angst in proberen te boezemen. En in de verwarring van angst slaan we terug. Dat hebben knappe koppen bedacht. Binnen enkele uren riepen geleerde heren dat er vergelding moest volgen, ja oog om oog, en binnen een etmaal werden de eerste bommen gegooid. Ik ben geen strateeg en ook niet geleerd maar persoonlijk heb ik nog nooit vernomen dat terug slaan een probleem opgelost heeft. Bommen die veelal op de hoofden van wederom onschuldigen vallen zullen vast geen oplossing zijn en naar ik vermoed zullen de jongens van de zwarte vlaggen echt niet hebben zitten wachten daar in die stad. Mijnheer de president, u zei ‘we zijn in oorlog’. Nou laat ik U vertellen, praat niet namens mij want ik blijf in vrede.

A peace sign made of flowers over the 'Imagine' John Lennon memorial in Central Park.