Over Leven

Misschien moet ik het even proberen uit te leggen zei hij tegen haar.

"Ik zie het leven niet zoals de meesten mensen. Ik zie het meer als een tijdelijk verblijf waar ik voor gekozen heb. Voor mij is het een doorgang om even te oefenen en mijn eigen zelf te vergroten. Het werd tijd om te leren trouw te zijn aan mezelf en sorry, dat heb ik tot op heden nog steeds niet volledig geleerd. En ja, ik geef dat eerlijk toe.

Leven gaat ook over terug naar de adembenemende natuur op deze planeet, de geur van het bos in de verschillende seizoenen, de wind die langs mijn wangen streelt als een zachte kus of net zo gemakkelijk woest aan mijn lijf rukt om alles wat geruimd dient te worden te transformeren naar een nieuwe versie. Leven gaat over regen die alles opschoont en de keuze die ik heb om te schuilen of te dansen. Het is mijn verlangen om even mijn voeten in een fris kabbelend beekje te steken of te lopen over een zandstrand waar kleine golfjes aan mijn tenen knabbelen of woeste golven mijn bloed sneller laten stromen. Het verlangen om mijn lijf te verwarmen in de zon en ‘s-avonds te spreken met het mannetje op de maan. Mij dan te mogen nestelen in de troostende armen van mijn lief. Ik heb het instrument gekozen, mijn lichaam, dat me met veel wijsheid laat zien wat mijn overtuigingen en gevoelens zijn. Mijn lichaam dat mij laat zien waar de pijntjes zitten, waar het verdriet geboren is. Maar niet alleen dat, mijn lichaam laat me tevens zien waar de liefde huist. Liefde waar de meesten naar op zoek zijn als ware het iets dat speciaal voor hen, op een geheime plek ergens ver weg, verborgen ligt. Als een geheime heilige graal waar gelukszoekers al eeuwen naar op zoek zijn als bewijs van het bestaan van een rechtvaardige God.

Ja, ik ben gevallen en gestruikeld over even zovele versperringen en obstakels. Obstakels die mijn zoektocht belemmerden terwijl ze daar juist lagen om aan mijn kracht te bouwen. De kracht waarvan ik het bestaan even vergeten was”.

Hij zweeg even en keek in haar verschrikte ogen.  Hij zag oordeel als een mist om haar heen hangen. Haast ondoordringbaar voor de woorden die hij haar nog wilde laten vangen. Dus hij vervolgde met zachte stem nu..

“Je hoeft niet te schrikken. Ik ben trots op mezelf en gelukkig met wie ik ben. Op mijn weg ontdekte ik de waarheid over sommige geheimen van de Tovenaar. Ik weet nu hoe ik een steen in goud kan veranderen. Er is vast nog expansie mogelijk maar ik zie nu de waarde van die prachtige steen. Mijn spiegels zijn gepoetst, het is goed zoals het is. De zomer is tijdelijk, ja iedere dag is dat ook. Alles is goed zoals het is, precies perfect zelfs. Aan het plan van de eeuwigheid heb ik me overgeven. Dat geeft rust en veel vertrouwen”.

Hij wist niet of ze dit laatste ook nog had willen horen. Ze draaide zich om en ging weer snel aan de slag met haar dagelijkse beslommeringen en zorgen.

Hij hoopte dat ze een glimp van het goud had zien schitteren.  

©Marion