Water

Ze vertelt en ik luister. De tranen stromen over mijn wangen. Hier had ik dus niet op gerekend toen ik kwam. De herkenning in haar woorden en de pijn die blijkbaar nog steeds ergens ongezien en diep vanbinnen verborgen zit. Ik probeer mijn tranen stiekem weg te vegen. Laat mijn haar een beetje voorover vallen zodat niemand ziet hoe mijn emoties ineens als kleine riviertjes over mijn wangen stromen. En tot overmaat van ramp heb ik mijn tas leeggemaakt, vergeten nieuwe zakdoeken er weer in te stoppen. Gelukkig kan ik mijn zonnebril nog even ophouden, geen gek gezicht want de zon schijnt volop haar mooiste stralen. Muisstil blijf ik daar in die mooie tuin zitten, hopend dat niemand me zal opmerken. En terwijl die lieve stem doorgaat treden de vragen en gebeurtenissen mijn bewustzijn binnen. "Het zal toch niet waar zijn?" "of toch?" Twijfel over iets wat ik eerst zo zeker wist laten mijn spieren zich aanspannen. Ik wist zeker dat het afgelopen was, maar blijkbaar toch niet.   

Ik hoop dat de stem nu stopt met praten, zodat ik me onopvallend naar het toilet kan begeven. Alle samengevloeide sporen van heden en verleden wil ik wissen zodat ik weer opgelucht adem kan halen. Dan is het eindelijk zover en loop ik als eerste, met gebogen hoofd, langs het podium en haast me naar het toilet. Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Het valt allemaal best wel mee deze overstroming. Het wordt wel tijd dat ik toch eens een watervaste kohlpotlood ga kopen. Ik herneem mezelf zo goed mogelijk en sprenkel wat koud water hier en daar.  Eigenlijk is er niets meer te zien, zelfs de knoop in mijn buik is onzichtbaar voor de meesten. Maar zij ziet het wel en roept me. We zitten tegenover elkaar en ik denk dat ik haar toch ken...Alsof ik haar al mijn hele leven ken eigenlijk. Dat blijkt echter niet uit wat we met elkaar, in de zinderende hitte van die dag, uitwisselen.   Maar toch... 
Mijn stem trilt nog steeds als ik de woorden naar buiten laat glijden, de woorden die uitdrukking geven aan mijn angst en twijfel. En zij pakt ze op en geeft ze me terug met een grote roze strik eromheen. Een strik meer roze dan door mij op dat moment begrepen kan worden.  Ineens is de knoop uit mijn buik verdwenen en het pak van mijn hart gevallen. Nieuwe moed stroomt door mijn lichaam. Natuurlijk liggen er in de verte nieuwe uitdagingen te wachten, mijn weg is immers nog niet ten einde en water laat zich niet vasthouden. Ik ben er klaar voor nu!  

©Marion